Με την κυκλοφορία ενός EP αποφάσισαν οι Crobot να παρουσιάσουν μερικά από τα κομμάτια τα οποία δεν κατέληξαν στον δεύτερο ολοκληρωμένο τους δίσκο “Motherbrain” που κυκλοφόρησε το 2019. Προσωπικά δεν έχω επαφή με τις προηγούμενες τους δουλειές αλλά αν αυτά που περιλαμβάνονται στο “Rat Child” είναι «περισσεύματα», αυτά που επιλέχθηκαν για τον δίσκο θα πρέπει πραγματικά να είναι πάρα πολύ καλά κομμάτια.
Τέσσερα συνολικά τα κομμάτια του EP, με ιδιαίτερους καλεσμένους στα τρία από αυτά. Αρχή με το “Mountain” το οποίο οφείλω να ομολογήσω πως είναι ένα εξαιρετικό κομμάτι. Πέρα από το πολύ όμορφο chord progression, το κομμάτι βρίθει ρυθμού. Ακόμα και στα απολύτως κλισέ σημεία του, όπως για παράδειγμα στην γέφυρα του πριν το ρεφρέν, ακούγεται ενδιαφέρον, κλείνοντας το μάτι χοντρά στις πιο stoner καταβολές της μπάντας. Αυτό που ξεχωρίζει και δίνει στο κομμάτι όλη του την αίγλη είναι οι φοβερές μελωδίες καθ’ όλη την διάρκεια του τραγουδιού, με αποκορύφωμα την μελωδία του ρεφρέν, η οποία καταφέρνει να σφηνωθεί στο κεφάλι σου από το πρώτο άκουσμα. Εδώ συναντάμε το πρώτο guest του EP στο μπάσο, και δεν είναι άλλος από τον Frank Bello των Anthrax. Τι λέγαμε για groove;
Η συνέχεια είναι λίγο πιο επιθετική και παράλληλα με μεγαλύτερη μαγκιά. Το “Kiss It Goodbye” καθιστά το ρυθμικό κούνημα του κεφαλιού αναπόφευκτο. Με ιδιαίτερα έντονη την ατμόσφαιρα και τον χαρακτήρα των Rage Against The Machine στα κιθαριστικά θέματα αλλά και στο γενικότερο ρυθμικό κομμάτι, αποτελεί και αυτό highlight ενώ δεν θα ήταν υπερβολή να πω πως άλλοι έχουν κάνει ολόκληρες καριέρες με λιγότερα και υποδεέστερα συνθετικά δείγματα. Δεύτερος καλεσμένος εδώ ο προσωπικά αγαπημένος μου Howard Jones των Light The Torch. Δεν νομίζω πως υπάρχει κομμάτι στο οποίο να μην χωράει ο Howard και που να μην το ανεβάζει επίπεδο η απίστευτη φωνητική του παρουσία και ο απεριόριστος όγκος της φωνής του. Παρότι αρκετά διαφορετικές χροιά από τον τραγουδιστή της μπάντας, Brandon Yeagley, το αποτέλεσμα ηχεί άρτιο.
Τρίτο κομμάτι, η πιανιστική κατά κάποιο τρόπο μπαλάντα “Everyone Dies” στην σύνθεση της οποίας καθώς και στο πιάνο συναντάμε τον Stix Zadinia των Steel Panther ο οποίος είναι και τελευταίος της λίστας των καλεσμένων. Εξαιρετική κιθαριστική δουλειά, πάρα πολύ όμορφες αρμονίες και solo, το πιο «κλασικό» κομμάτι σε θέμα ύφους και ταυτόχρονα το πιο διαφορετικό από όλα τα υπόλοιπα. Σαφές αναφορές σε ιερά τέρατα των προηγούμενων δεκαετιών, όπως οι Guns N’ Roses ίσως ακόμα και οι Faith No More. Ευκολοάκουστο, ανάλαφρο, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πως υστερεί στο συνθετικό κομμάτι. Κλείσιμο με το bass driven “Ratchild” το οποίο αργά εξελίσσεται σε έναν Led Zeppelin πειραματισμό που ταιριάζει γάντι στην όλη αισθητική και δυναμική της μπάντας. Πολύ ωραία κιθαριστικά θέματα και riffs, με μαεστρία δεμένα έτσι ώστε να διατηρείται σωστά η ισορροπία των hooks φωνής και κιθάρας.
Δεν ξέρω τι έχουν κάνει στο παρελθόν, μέχρι την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές. Το βέβαιο είναι ότι θα μάθω καθώς τα τέσσερα αυτά κομμάτια του “Rat Child” προσωπικά με κέρδισαν. Εξαιρετικό παίξιμο από μια μπάντα που δείχνει να ξέρει πολύ καλά πως να χειρίζεται και να φιλτράρει τις επιρροές της και παράλληλα να διατηρεί την stoner πινελιά χωρίς να ακούγεται τετριμμένη. Όσο για τον απίστευτο αυτό τύπο πίσω από το μικρόφωνο, απλά εκ-πλη-κτι-κός. Πέρα από τις μελωδίες και ερμηνείες, η έκταση του είναι εντυπωσιακή χωρίς να έχει αγγίξει κατά την γνώμη μου πλήρως το εύρος που έχει. Ένα φοβερό υβρίδιο ανάμεσα σε Myles Kennedy και Axl Rose, με την σκιά του τεράστιου Robert Plant να του δείχνει τον δρόμο. Εύγε, εξαιρετικοί.
9/10
Κωνσταντίνος Μάρης
[email protected]
