Οι Of Mice & Men είναι μια μπάντα που τα τελευταία χρόνια περνάει σχετικά αδιάφορη. Βλέπουμε πολύ τίμια singles αλλά όταν μας παραδίδουν albums, πολλές φορές το αποτέλεσμα είναι μέτριο (άντε προς καλό). Ελπίζω το “Echo” να είναι η έκπληξη που περιμέναμε. Ξεκινάμε με ένα από τα singles, το “Timeless”. Βρωμάει metalcore των 00s σε κάθε τομέα του. Ίσως ό,τι πιο κοντά στους παλιούς Killswitch Engage. Μια τέτοια αναλογία μόνο ως κομπλιμέντο μπορεί να την πάρει κανείς.
Το “Obsolete” είναι ένα ακόμα single (το πρώτο κιόλας αν δεν κάνω λάθος) και κινείται σε πιο μοντέρνα metalcore μονοπάτια. Βλέπουμε μεγαλύτερη έμφαση στις μελωδικές lead κιθάρες στο ρεφραίν, όπως και στα πιο chuggy riffs. Για εμένα ίσως το πιο καλογραμμένο τμήμα του τραγουδιού να είναι το pre-chorus. Βλέπουμε φανταστικές φωνητικές μελωδίες να έρχονται σε αντίθεση με τα πιο κοφτά και επιθετικά riffs.
Άλλο ένα single έχει σειρά, το οποίο όμως δεν άκουσα, με τίτλο “Anchor”. Εδώ θα ορκιζόμουν ότι θα έβγαινε ο Howard Jones στο ρεφραίν. Το είχα πιστέψει τρομερά πολύ. Το old-school ύφος του ρεφραίν (αυτού του τεράστιου ρεφραίν) έρχεται σε αντίθεση με το πιο μοντέρνο ήχο των κουπλέ. Το “Levee” είναι αρκετά πιο djenty και χαίρομαι πολύ για αυτό. Αφήνουμε τον πιο συναισθηματικό ήχο και περνάμε στην πιο groovy/επιθετική φύση της μπάντας. Το πάντρεμα καθαρών και βρώμικων φωνητικών στο ρεφραίν του δίνει μια άλλη γοητεία.
Φτάνουμε στο (μέχρι τώρα) καλύτερο (κατ’εμέ) single του “Echo”. To “Bloom” είναι απίστευτα καλό. Τα έχει όλα. Επιθετικά κουπλέ, πιασάρικο ρεφραίν, τρομερούς στίχους και υπέροχη δομή. Ας συνεχίσουμε όμως με το “Pulling Teeth”, το οποίο δεν μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση. Ίσως φταίει το ότι είναι μετά το “Bloom” αλλά κατά τη γνώμη μου μοιάζει πολύ με τα υπόλοιπα του album. Η αρχή του “Mosaic” βγάζει πολύ έντονα Slipknot ατμόσφαιρα στο εισαγωγικό riff. Η συνέχειά του με κάνει να αναθεωρώ για το “Bloom”. Στο “Mosaic” το ρεφραίν είναι τρομερά κολλητικό, ενώ η χρήση samples είναι κάτι που με κερδίζει πάντα. Σίγουρα το καλύτερο ρεφραίν που έχουμε ακούσει μέχρι τώρα.
Το “Fighting Gravity” έχει μια πολύ Linkin Park-οειδή αύρα, με εξαίρεση τις χαμηλοκουρδισμένες κιθάρες. Εδώ έχουμε έναν πολύ διαφορετικό ήχο από τα προηγούμενα με ένα πιο βαρύ και καταθλιπτικό ύφος. Ήταν μια πολύ ωραία αλλαγή και χαίρομαι που είδαμε και μια άλλη πλευρά της μπάντας. Φτάνοντας στο τέλος της κυκλοφορίας, έχουμε το ομότιτλο του album. Το στυλ, η δομή και ο ήχος του φωνάζουν Architects. Οι Of Mice & Men διατηρούν όμως το χαρακτηριστικό τους ύφος, χωρίς να χάνουν τον χαρακτήρα τους. Έχουμε πολύ όμορφη στιχουργική δουλειά και μια ατμόσφαιρα στο ρεφραίν που μας ταξιδεύει.
Τέλος, έχουμε το “Helplessly Hoping”. Ένα ηλεκτρονικό outro με καθαρά φωνητικά, το οποίο θα μου άρεσε πολύ να το έβλεπα και ως κομμάτι μεγαλύτερου μήκους. Το “Echo” με εξέπληξε πολύ θετικά. Νιώθω ότι οι Of Mice & Men μας έδωσαν πιο πολλά από ποτέ με αυτήν την κυκλοφορία τους και μου μοιάζει σαν να ωρίμασαν ακόμα παραπάνω. Το μόνο αρνητικό κατά τη γνώμη μου, είναι ότι κάποια κομμάτια έμοιαζαν λίγο μεταξύ τους. Εκτός αυτού όμως, μας έδωσαν μια πολύ, πολύ καλή κυκλοφορία.
8,5/10
Θανάσης Γκότοβος
chuckthanoz@gmail.com
