Με λύπη μου γράφω την κριτική για μία μπάντα η οποία όταν ξεκίνησε το 2002 με το “Shakespeare’s Macbeth: A Tragedy In Steel” με είχε κάνει ακατάπαυστα να ακούω το δίσκο τους για μήνες. Πραγματικά αναπολώ της μέρες εκείνες. Στην συνέχεια ήρθε το “Born A Rebel” ένα χρόνο μετά, ένας δίσκος που απλά απαρατήρητος πέρασε για εμένα μιας και μονάχα δυο-τρεις συνθέσεις μου άρεσαν. Μετά ανακοίνωσαν ότι θα κυκλοφορήσουν τα “The History Of Vikings” albums, τα οποία θα χωρίζονταν σε τρία μέρη με το πρώτο, το “Sagas Of Iceland”, να το έχω ακούσει αμέτρητες φορές εξίσου με το ντεμπούτο της μπάντας. Το επόμενο που το διαδέχθηκε, το “Miklagard” (Κωνσταντινούπολη στη γλώσσα των Vikings), το οποίο ήταν ακριβώς ότι και το “Born A Rebel”. Δύο τρεις καλές συνθέσεις και αυτό ήταν όλο.
Τώρα όμως στο “Arise: From Ginnungagap To Ragnarök”, στο τρίτο και τελευταίο μέρος της τριλογίας τα προβλήματα είναι παραπάνω από εμφανή. Φαίνεται πως ο κύριος Uwe Lullis (ex-Grave Digger) και η παρέα του έχουν πάρει μια ανεξέλεγκτη τροχιά καθόδου μιας και το νέο άλμπουμ τους είναι απλά ανέμπνευστο. Δεν υπάρχει κάποιο κομμάτι που να με δελεάζει, άντε ίσως μονάχα το “Ragnarok”. Αυτό ήταν! Σε ένα δίσκο μονάχα ένα αξιόλογο κομμάτι. Δυο λύσεις: ή να στρωθούν να βγάλουν κάτι της προκοπής ή να τα παρατήσουν. Ας αναλογιστούν μόνοι τους. Μπορεί να διαθέτουν μια σχετικά καλή παραγωγή (και σε αυτό τομέα πλέον αρχίζουν να τα χάνουν) αλλά σε καμία περίπτωση δεν σώζουν την κατάσταση. Απλά κρίμα…
5/10
Νίκος Σιγλίδης
[email protected]
