Δεύτερη Ελληνική μπάντα στις κριτικές του μήνα και για να πω την αλήθεια με το που πάτησε το “play” στον media player, νόμισα ότι άκουγα κάποια μπάντα από την απέναντι πλευρά του Ατλαντικού (όχι από την Ατλαντίδα κατά Πλάτωνα, αλλά από την Αμερική, μην ασχολείστε, κάτι δικά μου λέω).
Οι Wild Rose λοιπόν πρόερχονται από την ταπεινή, πλην όμως ένδοξη χώρα μας, και παίζουν με πολύ μεράκι και μπρίο (!) το μελωδικό hard rock που όλοι αγαπήσαμε. Είναι δεδομένο ότι πίνουν νερό στο όνομα των Guns ‘n’ Roses, Firehouse, Dokken, Whitesnake, Bon Jovi (τους παλιούς), και όλα τα συναφή συγκροτήματα. Χωρίς να είμαι τεράστιος οπαδός του συγκεκριμένου ιδιώματος, μπορώ να πω ότι απόλαυσα τον συγκεκριμένο δίσκο αρκετά. Σίγουρα οι οπαδοί του ήχου θα γουστάρουν παραπάνω, αλλά και για τον μέσο χεβιμεταλά, το εν λόγω album έχει να δώσει μερικές καλές στιγμές.
Πολύ καλή συνθετική ικανότητα των παιδιών, δε σε κάνουν να βαριέσαι, οι κιθάρες είναι εκεί που πρέπει να είναι για το είδος και ο τραγουδιστής είναι η έκπληξη, καθώς στο συγκεκριμένο ιδίωμα δεν πρέπει να φαίνεται η ελληνική προφορά (σε αντίθεση με το black, που οι Rotting Christ έκαναν “σχολή” με την ελληνική προφορά – φτύσιμο των στίχων), κάτι στο οποίο ο τραγουδιστής τα καταφέρνει.
Μια πολύ καλή επανάκυκλοφορία στην οποία πραγματικά εύχομαι κάθε επιτυχία.
7.5/10
Πολυδεύκης Ανδριαννός
[email protected]
