Οι Overdrive μας έρχονται από την Μεγάλη Βρετανία και από το 1981 παραμένουν πιστοί σε ένα στυλ μουσικής, στο NWOBHM. Μετά από ένα διάλειμμα αρκετών ετών, ξαναχτυπάνε με το “The Final Nightmare” στο οποίο δεν αλλάζουν τα δεδομένα τους. Για όσους δεν τους έχετε ακούσει, οι Overdrive μπορούν να χαρακτηριστούν σαν μια μίξη Saxon και Motorhead ενώ σε πολλές περιπτώσεις οι δισολίες κιθάρας / πλήκτρων αλλά και ο hammond ήχος των τελευταίων, παραπέμπουν σε μπάντες σαν τους Deep Purple και Uriah Heep. Το “The Final Nightmare” είναι λες και βγήκε από τα μέσα της δεκαετίας του 80 και σε αυτό συνεισφέρει προφανώς και η μίξη του δίσκου από τον Chris Tsangarides. Οι Overdrive βασίζονται κυρίως στα πολύ δυνατά και όμορφα riff του Tracey Abbott στις κιθάρες και στο πολύ καλό δέσιμο των συνθέσεων με το rhythm section και την προσθήκη των πλήκτρων του Tim Hall. Όλα καλά μέχρι εδώ, αλλά υπάρχει ένα μεγάλο μείον στο “The Final Nightmare” και αυτό είναι τα φωνητικά του Ian Hamilton ο οποίος μπορεί να ακούγεται σαν μια μίξη του Biff Byford και του Lemmy αλλά όταν προσπαθεί να ανέβει σε πιο ψιλές νότες απλά χάνει το παιχνίδι. Και δυστυχώς το κάνει αρκετές φορές μέσα στο δίσκο. Οι στιγμές που ξεχωρίζουν στο δίσκο είναι το opener up-tempo “Invited to Hell”, το “Twice Shy”, το “Wasted” με τα πολύ ωραία riff και το αλά Deep Purple σόλο, καθώς το πολύ μελωδικό “Nightwalker”. Ειδική μνεία πρέπει να γίνει για το κλείσιμο του δίσκου, το σχεδόν 9-λεπτο επικό ομώνυμο κομμάτι. Εδώ για πρώτη φορά ο Ian Hamilton δένει τη φωνή του απόλυτα με το κομμάτι. Το oriental riff του απλά μένει στο μυαλό από τα πρώτα δευτερόλεπτα ακρόασης ενώ τα instrumental σημεία του κομματιού προσδίδουν στην ατμόσφαιρα και στη δυναμική του κομματιού. Μακάρι να είχε και άλλα τέτοια κομμάτια ο δίσκος και ίσως να είναι μια κατεύθυνση που θα πρέπει να κοιτάξουν στο μέλλον οι γερόλυκοι Overdrive. Τα υπόλοιπα κομμάτια απλά πέρασαν απαρατήρητα ή όπως στη περίπτωση του “Twisting My Mind” απλά το χέρι μου πήγε αυτόματα στο skip. Οι Overdrive και το “The Final Nightmare” δεν πείθουν. Ακόμα και οι καλές στιγμές, εκτός του ομώνυμου κομματιού, είναι χιλιοπαιγμένες στο παρελθόν και δεν έχουν να δώσουν τίποτα καινούργιο εκτός από μια χαλαρή ακρόαση. Μόνο για τους ρομαντικούς του NWOBHM. Οι υπόλοιποι, κάντε μια στάση να ακούσετε το ομώνυμο κομμάτι και αποφασίστε αν θέλετε να επενδύσετε ή όχι.
6/10
Δημήτρης Σταύρος
