Δεύτερη δισκογραφική δουλειά για τους Αθηναίους, μετά το περσινό “Castles Conquered And Reclaimed”. Οι Mystras είναι μια σχετικά νεοσύστατη μπάντα, καθώς σχηματίστηκαν το 2019 και αποτελούν το παιδί του πολυοργανίστα μουσικού Ayloss (Divine Element, Spectral Lore). Ο Ayloss (κατά κόσμον Χρήστος) έχει αναλάβει εδώ όλα τα όργανα.
Ο δίσκος ξεκινάει με μια ιδιαίτερη εισαγωγή που συνδυάζει την κέλτικη μουσική παράδοση με την αντίστοιχη ελληνική. Στο σημείο αυτό θα ήθελα να τονίσω ότι η απενοχοποίηση της χρήσης την εγχώριων παραδοσιακών στοιχείων στον ήχο των ελληνικών σχημάτων έχει λειτουργήσει ευεργετικά για όλους μας, συγκροτήματα και ακροατές, τα τελευταία χρόνια.
Στοιχεία της ελληνικής παραδοσιακής μουσικής ξεκίνησαν να εισέρχονται δειλά δειλά στα μέσα της δεκαετίας του ενενήντα αλλά η τάση γνώρισε άνθιση μετά την διεθνή απήχηση του “Aealo” των Rotting Christ και καθιερώθηκε αργότερα με την δημοφιλία σχημάτων όπως οι Villagers Of Ioannina City και οι Thrax Punks.
Μιλώντας για τους Rotting Christ, οι Msytras είναι ένα σχήμα επηρεασμένο από το δεύτερο κύμα του black metal. Κατ’ επέκταση, αγαπάει τις μεσαίες ταχύτητες, τις χαρακτηριστικές μπασογραμμές της νορβηγικής σκηνής και την ατμοσφαιρική προσέγγιση του πρώιμου ήχου που χαρακτηρίστηκε αργότερα από μερίδα του τύπου ως Mediterranean black metal.
Η στιχουργική θεματολογία κινείται σε αντίστοιχη λογική με τα εν λόγω σχήματα κι εμπνέεται τόσο από μεσαιωνικούς θρύλους, όσο και από καθαρά πολεμική θεματική. Ή πιο σωστά, αντιπολεμική θα έλεγε κανείς. Καθώς το ζήτημα παρουσιάζεται, απρόσμενα για black metal δίσκο, από την σκοπιά των δεινών του πολέμου και των επιπτώσεων του στον άνθρωπο. Ο δίσκος διαθέτει κάποιες επιρροές από κλασικό heavy metal. Με τις κιθάρες του “The Fall Of The Kingdom Of Jerusalem” να αποτελούν ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα.
Το κομμάτι αυτό αποτελεί μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα απόπειρα μίξης ακραίου ήχου με πιο παραδοσιακές φόρμες και folk στοιχεία αλλά σαμποτάρεται μερικώς από την εξαιρετικά μεγάλη διάρκειά του. Σε κάποιες περιπτώσεις, η διάρκεια των κομματιών μοιάζει μεγαλύτερη από όσο οι συνθέσεις θα αιτούνταν να είναι. Σε άλλες, όπως στην όμορφη σαμάνικη προσευχή “Cheragheh Zolmezalem (Oppression‘s Fire)”, το μακροσκελές το συνθέσεων αποβαίνει τελικά υπέρ τους, αναδεικνύοντας τον καλύτερο τους εαυτό.
Μια καθαρότερη και πιο προσεγμένη παραγωγή θα ωφελούσε έξυπνες ιδέες, σαν εκείνες που παρουσιάζονται στο “To The Builders!”, να αποδώσουν το μέγιστο της δυναμικής τους. Νομίζω η λέξη κλειδί και το μεγαλύτερο ατού του σχήματος είναι αυτό ακριβώς: Οι εξαιρετικές ιδέες του, σε συνθετικό και στιχουργικό επίπεδο. Αν κατορθώσουν να τις ομογενοποιήσουν ακόμα περισσότερο, με την βοήθεια μιας καταλληλότερης παραγωγής και ταυτόχρονα να εξισορροπήσουν το ζήτημα των διαρκειών, είναι σε θέση να δημιουργήσουν εξαιρετικά ετερογενείς, μα συμπαγείς black metal δίσκους.
6/10
Χρύσα Γιουρμετάκη
chrysag.nioti@gmail.com
