Ήδη από εκείνη την απίστευτη ημέρα, την οποία θυμάμαι σαν χθες, που ανακοίνωσαν και επίσημα την επιστροφή τους, μου φάνηκε αιώνας μέχρι την κυκλοφορία του καινούργιου δίσκου. Τους πήρε πολύ η αλήθεια είναι και για όλους εμάς που δηλώνουμε τρελοί και παλαβοί μαζί τους ήταν τουλάχιστον βασανιστική η περαιτέρω αναμονή. Κλασικές συζητήσεις που κρατούν ολόκληρα βράδια, στοιχήματα, προσδοκίες, προβλέψεις όλα στο τραπέζι μέχρι την ώρα που έδωσαν σαν πρώτο δείγμα το “Devils and Angels”. Πρώτη ακρόαση καινούργιου υλικού μετά από είκοσι τέσσερα χρόνια, οι προσδοκίες μαζί με την χαρά είναι λογικό πως θα είναι στα ύψη. Εισαγωγή και πρώτο κουπλέ, τουλάχιστον περίεργα, τρομερά ενδιαφέρον και ωραία αλλά περίεργα. Από μόνη της βέβαια η λέξη περίεργα σε ένα κείμενο για τους Psychotic Waltz είναι αστεία. Και έρχεται η γέφυρα με το ακουστικό σημείο και έχω πάρει το πληκτρολόγιο και το βαράω με όλο μου το είναι στο γραφείο. Ειλικρινά, τόση χαρά και έξτασιασμό είχα πολλά χρόνια να νιώσω. Και ακολουθεί και αυτή η ριμάδα η ψυχεδελική κορύφωση διαρκείας, μαζί με μια χούφτα από πλήκτρα που πετάνε δεξιά και αριστερά και πλέον δεν έχω καμία αμφιβολία. Θα μιλούσαμε για τον δίσκο της χρονιάς μετά από λίγο καιρό. Και δεν με πρόδωσε το ένστικτο μου από αυτήν την πρώτη ακρόαση.
Δεν υπάρχει ούτε ένα κομμάτι σε αυτόν τον δίσκο χωρίς λόγο ύπαρξης, ούτε ένα filler, ούτε μία αδύναμη στιγμή. Αν έβγαζες οποιοδήποτε κομμάτι εκτός θα χαλούσες ολόκληρο το άλμπουμ. Δεν στέκονται βέβαια όλα στο ίδιο βάθρο, δεν νομίζω πως θα ήταν ποτέ εφικτό κάτι τέτοιο. Υπάρχουν αριστουργήματα, συνθέσεις όπως τα “The Fallen”, “While the Spiders Spin”, “Pull the String” και “Sisters of the Dawn” που από μόνες τους είναι αρκετές για να σου διασφαλίσουν μια θέση στο πάνθεον, πόσο μάλλον όταν έχεις από πίσω μια τέτοια ιστορία δίσκων όπως οι Psychotic Waltz. Δεν ξέρω το κατά πόσο οι συνθέσεις του “The God–Shaped Void” είναι παλιότερες ή πρόσφατες πάντως περιέχουν όλα όσα χαρακτήριζαν την μπάντα μέχρι και το “Bleeding”.
Συναισθηματικά φορτισμένες ερμηνείες, με μια υποψία ωρίμανσης και συνειδητοποίησης από πλευράς του αγαπημένου Devon Graves ή αλλιώς Buddy Lackey. Τρομερά λυρικός για ακόμα μια φορά, καυστικός και αληθινός, απλά πιο ευθύς πλέον, χωρίς πολλούς πειραματισμούς, ανθρώπινος αν είναι δυνατόν κάτι τέτοιο. Χωρίς ιδιαίτερες ακροβασίες σε φωνητικά ύψη, λιτός και γεμάτος πάθος και ειλικρίνεια. Φυσικά δεν θα μπορούσε να λείπει η παρουσία του φλάουτου που τον συντροφεύει πάντοτε, κάτι που πραγματικά περίμενα και ήλπιζα. Και ευτυχώς εκπληρώθηκε η επιθυμία μου,μας τσάκισε την ψυχή πάλι. Οι δε McAlpin και Rock σε καλλιτεχνικό οργασμό. Riff πάνω σε riff, εκπληκτικές ακουστικές στιγμές, μαγικές μελωδίες τόσο μα τόσο χαρακτηριστικές. Σήμα κατατεθέν βέβαια οι αρμονίες και οι ανατριχιαστικές δισολίες τους που για ακόμα μια φορά δημιουργούν τόσο έντονες και φορτισμένες στιγμές. Η έξοδος του “In the Silence” είναι τουλάχιστον συγκινητική. Ο Norm Leggio στο ίδιο σκεπτικό, φαινομενικά απλοϊκός μα τόσο πολύ περιεκτικός παικτικά, με κάθε γύρισμα, ghost note και παιχνίδισμα μελετημένο, κάτω από σκέψη και προς απόλυτη εξυπηρέτηση του κομματιού, του σημείου, του riff. Δεν χρειάζεται να παίξει δύσκολα ή πολύπλοκα πράγματα, δεν χρειάζεται να αποδείξει τίποτα και σε κανέναν πλέον. Στήνει και υφαίνει μαζί με τον Ward Evans την βάση και το χρώμα που χρειάζονται οι υπόλοιποι για να πατήσουν πάνω τους και να αναδείξουν το σύνολο. Φοβερό κλείδωμα σε θέμα groove, σεμιναριακό δέσιμο θα έλεγα από ένα από τα αγαπημένα μου δίδυμα αυτού του τομέα.
Κανένας τους πλέον δεν χρειάζεται να επαναλάβει τους πειραματισμούς και την πολυπλοκότητα του “A Social Grace”. Δεν υπάρχει κανένας λόγος ή ανάγκη για κάτι τέτοιο. Ανάγκη πραγματικά είχαμε να ακούσουμε αυτό το σύνολο, αυτήν την ομάδα μουσικών να κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα και που κανένας μέχρι σήμερα δεν κατάφερε να μιμηθεί. Είχαμε πραγματικά ανάγκη να ακούσουμε τον Devon έτσι ξανά, είχαμε ανάγκη αυτά τα στοιχειωμένα σόλο και τις αρμονίες. Έπρεπε να επιστρέψουν για να καταλάβουμε πραγματικά πόσο έλειπαν. Και επειδή πάντα θα γκρινιάζουμε, λίγο για το ότι δεν έχει τσιρίδες ή ακροβασίες ο δίσκος για παράδειγμα, δεν με ενόχλησε καθόλου για να είμαι ειλικρινής. Παρόλο που τα χρόνια που περπατάω σε αυτόν την σφαίρα είναι λίγα, δεν μπορώ πλέον να εκφράσω την πώρωση ή την χαρά και την ενέργεια μου στα live όπως πριν 10 ή και 15 χρόνια. Βλέπετε, ο σβέρκος μου δεν υποστηρίζει την καρδιά μου πλέον. Πρέπει να συνεχίσω και να εξηγήσω πως συσχετίζετε αυτό με τα ψιλά του Graves καθώς και την ανουσιότητα τους πλέον;
Το “The God–Shaped Void” είναι ένα αριστούργημα άξιο του ονόματος των Psychotic Waltz. Αν έπρεπε να το συγκρίνω, θα έλεγα πως είναι μία απλουστευμένη συνέχεια του “Bleeding”. Δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τους προκατόχους του, καθώς είναι μια ξεχωριστή οντότητα και θα σταθεί στο δικό του βάθρο με το πέρας του χρόνου. Άλλωστε ποτέ δεν έβγαλαν τον ίδιο δίσκο δύο φορές, γιατί να ξεκινήσουν τώρα; Ακόμα και αν αυτό αποδειχθεί το κύκνειο άσμα τους,κάτι που δεν εύχομαι, θεέ μου τι κλείσιμο θα είναι. Μία φορά στα 24 χρόνια λοιπόν τέτοια δισκάρα, είμαι χαρούμενος και ευγνώμων που τον κουβαλάω ήδη μέσα μου.
9/10
Κωνσταντίνος Μάρης
[email protected]
