Παρόλο που μερικοί μουσικοί μένουν για αρκετά χρόνια μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, ωστόσο πάντα υπάρχει η κατάλληλη στιγμή για να επανέλθουν. Σωτήριον έτος 1984 και ο πολλά υποσχόμενος πιανίστας David Minasian κυκλοφορεί την πρώτη του δισκογραφική δουλειά με τίτλο Tales Of Heroes And Lovers. Δεν του βγαίνει σε καλό και έτσι αποφασίζει να αφοσιωθεί στη σκηνοθέτηση ταινιών. Κάπου στις αρχές της δεκαετίας του ’90 αποφασίζει να αναλάβει την παραγωγή και τη σκηνοθεσία σε όλα τα videos των Camel από εκεί κι έπειτα. Και κάπου εκεί μπαίνει στο κόλπο και ο Andy Latimer, παροτρύνοντας τον David να κάνει άλλη μία προσπάθεια με ένα καινούργιο album. Το αποτέλεσμα αυτής της παρότρυνσης ήταν το Random Acts Of Beauty. Τα πράγματα για τον κύριο Minasian σήμερα είναι πολύ καλύτερα, δεδομένου ότι το promotion δεν έχει καμία σχέση με εκείνες τις εποχές, αφού τότε το τελευταίο πράγμα που ενδιέφερε το μουσικό κοινό ήταν ένας πρωτοεμφανιζόμενος πιανίστας. Η συμμετοχή του Andy Latimer στο πρώτο κομμάτι Masquerade (στα κιθαριστικά solo αλλά και στα φωνητικά), τον βοηθάει θα έλεγα σε μεγάλο σημείο καθώς, όσο να ‘ναι, ο δίσκος χρειάζεται και μία έμπειρη καθοδήγηση για να έχει ελπίδες για κάτι καλύτερο. Άσε που πρόκειται για μία από τις καλύτερες συνθέσεις που έχω ακούσει μέσα στο νέο έτος. Γενικά όμως, όλος ο δίσκος είναι γεμάτος μελωδικό prog rock από τις μέρες των 70’s, από Pink Floyd μέχρι Wishbone Ash. Υπάρχουν και ελαφρώς πιο heavy στιγμές όπως το δεύτερο μισό του Storming The Castle, αλλά όλη η μαγεία εντοπίζεται στο τελείως David Gilmour-ίστικο Blue Rain. Πραγματικά, εάν δεν ήξερα ποιος καλλιτέχνης είναι αυτός που ακούω θα νόμιζα πως πρόκειται για κάποιον από τους δίσκους των υπερδιαγαλαξιακών Άγγλων. Πολλοί μπορεί να δυσανασχετήσουν νομίζοντας πως θα έχουν να κάνουν με μία μονόπλευρη παράσταση του πιανίστα. Εντάξει δεν είναι αμιγώς metal, αλλά δεν παύει να είναι και κάτι το διαφορετικό από τα σημερινά ακούσματα. Οπότε τι είναι αυτό το album; Είναι ακριβώς αυτό που λέει ο τίτλος.
7,5/10
Χάρης Μπελαδάκης
