Η δεύτερη full length κυκλοφορία της female fronted μπάντας από τη Γαλλία, κινείται γύρω από τον άξονα της κλιματικής αλλαγής, παρουσιάζοντας το γήινο τοπίο όπως οι ίδιοι φαντάζονται πως θα μοιάζει πενήντα χρόνια μετά (εξ’ ου και ο τίτλος…). Ας αφήσουμε, προς το παρόν, στην άκρη το συγκεκριμένο concept, όμως, και ας εστιάσουμε στα μουσικά στοιχεία του ‘Fifty Years Later’: υφολογικά κινείται στα standards του οπερατικού female fronted, όχι, ωστόσο, σε στενά (ή ασφυκτικά) πλαίσια, καθώς εντοπίζονται αρκετά progressive, και ακόμα περισσότερα power στοιχεία. Από πλευράς παραγωγής είναι, ομολογουμένως, πολύ προσεγμένο, με ήχο μοντέρνο και καθαρό. Συνθετικά, τώρα, δε διέκρινα τη φοβερή πρωτοτυπία/ καινοτομία, ούτε και ιδιαίτερη πολυπλοκότητα, αλλά όλα τα κομμάτια βρίσκονται σε επίπεδο πάνω του αξιοπρεπούς, υιοθετώντας αρκετές από τις κοινοτοπίες του είδους. Είναι πολύ ενδιαφέρον, βέβαια, να ακούς γυναικεία φωνητικά μπροστά από ένα περισσότερο power, και λιγότερο epic/ symphonic backround, να συμπληρώνονται από καθαρά και ενίοτε death αντρικά. Από άποψη τεχνικής και εκτέλεσης, η δουλειά είναι σε εξίσου καλό επίπεδο, και η φωνητική ικανότητα της Chaos Heidi επαρκής για το είδος. Όσον αφορά το οικολογικά ευαισθητοποιημένο concept, τώρα, αποτυπώνεται αφενός στους στίχους, που δε θα υπερέβαλα αν έλεγα πως είναι η έντυπη εκδοχή ταινίας επιστημονικής φαντασίας με μια χροιά καταστροφολογίας, και αφετέρου στο cover art, όπου διακρίνεται η –κάπως gothic- αποτύπωση του εκφυλισμένου γήινου περιβάλλοντος, πενήντα χρόνια αργότερα. Όπως και να ‘χει, έχουμε να κάνουμε με άλλον έναν εφευρετικό τρόπο για ευαισθητοποίηση σχετικά με την κλιματική αλλαγή, οπότε, και αν εμπεριέχει το στοιχείο της υπερβολής, αξίζει την επιείκειά μας. Συνολικά πρόκειται για ποιοτική και πολύ ευχάριστη στο αυτί κυκλοφορία, αλλά ακόμα και να ‘προβλέπει’ κάτι από τη μελλοντική κατάσταση, δε θα έχει ‘αντέξει’ μετά την πάροδο των πενήντα ετών…
6.5/10
Μαριάνθη Μακροπούλου