Οι Γάλλοι, στο δεύτερό τους δίσκο, έχουν καταφέρει κάτι μοναδικό. Κατάφεραν να ακουστούν ακόμα πιο χάλια από την προηγούμενή τους κυκλοφορία, κάτι που πραγματικά θες προσπάθεια για να πετύχεις. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Δεν είμαι και ο πιο ένθερμος οπαδός του progressive, καθώς prog για μένα δε σημαίνει περίεργα time signatures, υπερτεχνική και 500 είδη μουσικής συνδυασμένα, αλλά παίξιμο που σπάει τα καθώς πρέπει της εποχής και πηγαίνει τη μουσική μπροστά (σ.σ.: To “Welcome To Hell” ας πούμε, που άλλαξε το πρόσωπο του ακραίου ήχου), υποστηρίζω όμως το μοντέρνο metal και θεωρώ πως έχει πράγματα να δώσει και γενικά προσπαθώ να μην εμμένω τόσο πίσω στις κλασσικές φόρμες. Ακούγοντας όμως το “Super 90” ακόμα και με το ανοιχτότερο μυαλό, καταλαβαίνεις γιατί ο κόσμος κράζει το progressive και θα συνεχίσει να το κράζει όσο βγαίνουν τέτοιες κυκλοφορίες.
Ο δίσκος στην ουσία προσπαθεί να ακουστεί τελείως ρηξικέλευθος, σπάζοντας την όποια του σχέση με το old school (σ.σ.: το πιο old school που θα ακούσεις εδώ είναι οι… Dream Theater, που έτσι όπως κυλάει ο δίσκος, καλύτερα να τους ακούγαμε και περισσότερο στην τελική, κοίτα ρε που φτάσαμε). Δυστυχώς όμως, το εγχείρημα αποτυγχάνει παταγωδώς να ακουστεί πειστικό και καταλήγει σε κάτι που δεν ξέρει πως ακούγεται και τι θέλει να κάνει. Το μεγαλύτερο του μειονέκτημα όμως είναι η μεγάλη απουσία καθαρών riffs και συγγνώμη, αλλά όσο ανοιχτό μυαλό και να χει κάποιος, αν είναι μεταλλάς, χωρίς riff δεν τον κερδίζεις. Έπρεπε να φτάσω στο τρίτο κομμάτι του άλμπουμ για να ακούσω ένα καθαρό riff χωρίς ηλίθια εφέ από πίσω. Σε όλο αυτό, πρόσθεσε και τα κακά καθαρά φωνητικά, που θέλουν εμφανέστατα δουλειά και έχεις την απόλυτη καταστροφή για δίσκο.
Μπορεί στο Μουντιάλ οι Γάλλοι να ναι πρωταθλητές, στα της μουσικής όμως…. Χρυσό Βατόμουρο. Εν τέλει τι Σούπερ Ενενήντα, τι Σούπερ Κατερίνα.
2/10
Θοδωρής Κατσικονούρης
[email protected]
