Οι Ελβετοί Miracle Flair νομίζουν ότι παίζουν συμφωνικό metal, ενώ η αλήθεια είναι ότι επιδίδονται χωρίς αναστολές σε Disney pop μουσικές με άρωμα τσιχλόφουσκας. Έναν όρο που θα κάνω σήμα κατατεθέν για να περιγράψω τη μόδα που ξεκίνησαν οι Lacuna Coil με το “Shallow Life” του 2009 και τελειοποίησαν οι Amaranthe με όλη τους την δισκογραφία τους, κάποια χρόνια αργότερα.
Άχρωμη, άοσμη και άγευστη παραγωγή. Εμφανίσιμες δεσποινίδες κάθε ηλικίας, με ευσεβείς πόθους για καριέρα στη μουσική σκηνή, που δεν είχαν τη σωματική διάπλαση ή τα κονέ για κάτι πιο mainstream. Έτσι προτίμησαν να μπουν σε ένα χώρο που τότε είχε λιγότερο ανταγωνισμό, καθότι ήταν ακόμη στα σπάργανα. Σκληρές κιθάρες στο background, βαρετά χαζοχαρούμενες μελωδίες πιο μπροστά, των οποίων αναρίθμητες παραλλαγές έχουν ακουστεί τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια.
Για την προσπάθεια μίμησης της Sharon Den Adel, της περιόδου “The Unforgiving” και μετά, θα πω μόνο το εξής: στο “Dying Existence” που η Nicole Hartmann προσπαθεί να μοιάσει στην τραγουδίστρια των Within Temptation και δεν το πετυχαίνει, το αποτέλεσμα είναι αστείο. Στο “What Remains” που κάνει προσπαθεί το ίδιο πράγμα και το πετυχαίνει, το αποτέλεσμα είναι ακόμα πιο αστείο. Είναι λυπηρό να βλέπεις την αναπόφευκτη φθορά ενός υποείδους που την προηγούμενη δεκαετία, είτε το αγαπούσες, είτε το μισούσες, δεν μπορούσες να αρνηθείς ότι είχε εντυπωσιακή εξωστρέφεια εντός και εκτός του χώρου. Η οποία συνοδεύτηκε -αν μη τι άλλο- από εμπνευσμένες στιγμές, που ήδη αποτελούν σημείο αναφοράς για την αξιολόγηση μελλοντικών προσπαθειών στο ιδίωμα.
Δίσκοι σαν το “Synchronism” από την άλλη, διαθέτουν το μόνο ελάττωμα που είναι χειρότερο από το να είσαι κακός: το να μην είσαι με κανένα τρόπο αξιομνημόνευτος. Ο παρεξηγήσιμος ζήλος να γίνουν οι νέοι Lacuna Coil με κάθε τρόπο, αποτυπώνεται παντού, από τραγούδια σαν το “Presence Of Death” μέχρι το εικαστικό κομμάτι του artwork και των video clips, αλλά αμελεί την βασική αρχή ότι αν θέλεις να τραβήξεις την προσοχή μιμούμενος, οφείλεις να είσαι ίδιο καλός με εκείνους που αντιγράφεις, αν όχι περισσότερο. Όταν κάθε τραγούδι σου ακούγεται σαν ένας μικρός φόρος τιμής σε άλλη μπάντα, φρόντισε τουλάχιστον να είναι από κομμάτι που θα έμπαινε σε κάποιον από τους καλούς δίσκους της μπάντας αυτής. Στο “Torture Myself” για παράδειγμα, το βασικό πρόβλημα δεν είναι εκείνοι, ή πιο συγκεκριμένα εκείνη, που θυμίζει. Είναι ότι σαν τραγούδι δεν θα έβρισκε ποτέ τον δρόμο του για κανένα δίσκο των Leave’s Eyes, ειδικά όσο η Liv Kristine ήταν μέλος τους. Το “Dying Existence” πάλι, μοιάζει με κάτι που ήταν να μπει στο “Design Your Universe” αλλά οι Epica αποφάσισαν ότι δεν ήταν αρκετά καλό τραγούδι, ούτε καν για αυτόν τον δίσκο.
Μπορώ να συνεχίσω για πάντα την τακτική αναφοράς ονομάτων και κυκλοφοριών που είναι καλύτερες από τους Miracle Flair και το “Synchronism”, αλλά προτιμώ ειλικρινά να πάω να ακούσω τα δύο τελευταία Theater Of Tragedy και ειδικά το “Highlights” αντ’ αυτού. Το ίδιο θα πρότεινα να κάνετε κι εσείς.
5/10
Χρύσα Γιουρμετάκη
chrysag.nioti@gmail.com
