Άλλο ένα φουσκωμένο (με φαρίνα Γιώτης) Δελτίο Τύπου με προϊδέαζε για τα χειρότερα πριν βάλω να ακούσω το συγκεκριμένο album. Βάλε και το παιδικό/ερασιτεχνικό εξώφυλλο και έδεσε το γλυκό. Τα πράγματα πήγαν όπως στην αρχική μου εντύπωση. Θα εξηγηθώ παρακάτω.
Οι LastWorld είναι το σχήμα του πολυοργανίστα Jim Shepard και του τραγουδιστή David Cagle. Ο πρώτος αναλαμβάνει όλα τα όργανα, ο δεύτερος όλα τα φωνητικά και αυτό εδώ είναι το δεύτερό τους album το οποίο διαδέχεται το ντεμπούτο “Time”. Σύμφωνα λοιπόν με την εταιρεία, ο Jim έχει γράψει τα καλύτερα του τραγούδια και έχει την καλύτερη απόδοση μέχρι τώρα (γελάω) και ο Dave επιδεικνύει μία αψεγάδιαστη ερμηνεία (γελάω ξανά).
Ο πρώτος έχει ηχογραφήσει αρκετά solo albums και κατά τα 90s κυριάρχησε στη σκηνή της Βορειοδυτικής Indiana με το συγκρότημα Taxi (μεγάλο επίτευγμα, 800.000 πληθυσμό έχει σύμφωνα με την περυσινή απογραφή). Ο δεύτερος είναι ένας διεθνώς βραβευμένος τραγουδιστής που έχει δώσει τη φωνή του σε πάνω από 1.000 τραγούδια τα τελευταία δέκα χρόνια σε διάφορα είδη μουσικής για καλλιτέχνες απ’ όλο τον κόσμο. Και έβγαλαν αυτό το αποτέλεσμα;
Πέραν αυτού, το αστείο της υπόθεσης είναι ότι ο JK Northrup που είναι άρχοντας στο mastering (ξεκαρδίζομαι) έχει δώσει στα τραγούδια την καλύτερη εκδοχή τους. Οπότε για να μην πολυλογώ, έχετε καταλάβει πού πάει το πράγμα με τις χαζομάρες που διαβάζω εδώ πέρα.
Το “Over The Edge” είναι ένα κοινότυπο melodic rock album. Τόσο κοινότυπο που τέτοια σαν αυτό βγαίνουν με το κιλό, στην κυριολεξία. Κλασικές δομές, τραγούδια με μέσο όρο τέσσερα λεπτά, μελωδικά refrains, ό,τι ξέρουμε δηλαδή και έχουμε ακούσει τόσες πολλές φορές στο παρελθόν. Καμία έκπληξη αλλά και τίποτα το σπουδαίο.
Το μόνο που ξεχωρίζει από την εξαιρετική (και καλά) απόδοση του Jim είναι οι κιθάρες. Εκεί έχει κάνει όντως καλή δουλειά με συμπαθητικές μελωδίες και κάποια ενδιαφέροντα solos. Τα τύμπανα είναι απελπιστικά μονότονα που οποιοσδήποτε αρχάριος drummer θα μπορούσε να παίξει. Τα πλήκτρα στο υπόβαθρο χωρίς νόημα και ουσία αφού ουσιαστικά δεν παίζουν τίποτα. Τα φωνητικά του Dave είναι μέτρια. Ακούγεται να ζορίζεται σε σημεία, ενώ η ερμηνεία του είναι ίδια και επίπεδη σε όλη τη διάρκεια του album.
Όσο για το τελικό ηχητικό αποτέλεσμα; Πρόχειρο. Ακούγεται μουντό, περίεργο και σίγουρα όχι σαν κάτι σύγχρονο. Γενικά, αδυνατώ να πιστέψω ότι αυτό πλασάρεται σαν έργο υπερταλαντούχων ατόμων με μεγάλη εμπειρία καθώς έχω ακούσει απείρως καλύτερες κυκλοφορίες από πρωτοεμφανιζόμενους μουσικούς που δεν έχουν ενηλικιωθεί καν. Melodic rock της σειράς, προσπεράστε άφοβα.
Υ.Γ.: Το μόνο που σώζεται είναι το εξαιρετικό “I’m Not Afraid”.
5/10
Γιώργος Τερζάκης
geo.terzakis@gmail.com
