Ποτέ δεν ήμουν οπαδός των Ghost Bath, παρόλο που είμαι οπαδός των μουσικών ειδών που αντιπροσωπεύουν. Το πρόβλημά μου είναι πως θεωρώ πως δεν εκφράζουν τη μουσική τους πειστικά και με ψυχή, παράλληλα όμως μπορώ να αντιληφθώ γιατί είναι αρκετά αγαπητοί στο μέσο μεταλλά, μιας και η μουσική τους είναι αρκετά προσιτή και ελάχιστα άγρια σε σχέση με πολλά σχήματα του είδους.
Θα μου πείτε βέβαια ότι και οι Deafheaven είναι προσιτοί, όμως οι Deafheaven τουλάχιστον είναι πρωτοπόροι, ενώ παράλληλα αποτελούν μία από τις επιρροές των Ghost Bath. Οι ατμόσφαιρες, τα ακουστικά περάσματα και οι εκρήξεις αποτελούν πλέον κάτι το συνηθισμένο και κοινότυπο, με αποτέλεσμα οι Ghost Bath να μην είχαν ποτέ να προσφέρουν κάτι το διαφορετικό. Και υποθέτω ότι ο πολύς κόσμος που τους εξυμνεί δεν έχει εμβαθύνει τόσο πολύ στο είδος, μιας και ό,τι ακούγεται εδώ μέσα είναι ουσιαστικά επιρροές από συγκροτήματα που προϋπήρχαν, απλά οι Ghost Bath δεν αντέγραψαν ποτέ με ξεδιάντροπο τρόπο και παρουσιάζουν τη δουλειά τους με τρόπο πιασάρικο.
Απλά βέβαια, όπως προανέφερα στον πρόλογο, δε με τράβηξε ποτέ η μουσική τους γιατί δεν νιώθω να υπάρχει κατάθεση ψυχής στις συνθέσεις. Και το ίδιο συμβαίνει και στο καινούργιο album τους, το οποίο δε ξεφεύγει καθόλου από το συνηθισμένο συνθετικό τους μοτίβο. Οφείλω όμως να τους δώσω τα εύσημα για τη στιχουργική τους δουλειά, μιας και το να καταπιάνεσαι με την κατάθλιψη είναι ένα πολύ δύσκολο θέμα, ειδικά αν πάσχεις, και σε αυτό το κομμάτι τουλάχιστον δείχνουν πειστικοί και μοιάζουν να έχουν εμπειρία πάνω στο θέμα, κάτι που μεταφράζεται στιχουργικά.
Από εκεί και πέρα, είμαι σίγουρος ότι οι οπαδοί τους θα ευχαριστηθούν και αυτόν το δίσκο, εγώ όμως εξακολουθώ να επιμένω ότι υπάρχουν συγκροτήματα με μεγαλύτερη ποιότητα στο είδος. Επειδή όμως η γνώμη μου είναι μια σταγόνα στον ωκεανό της εμπορικότητας, θα προτείνω απλά να πράξετε ανάλογα με τα γούστα σας και με το πόσο προσιτό ή όχι γουστάρετε το depressive/post-black metal σας.
6/10
Σταύρος Πισσάνος
[email protected]
