Δύο χρόνια μετά το ντεμπούτο τους “Ad Astra”, το κουϊντέτο από το Σίδνεϋ, ακολουθώντας το παράδειγμα πολλών μπαντών αυτήν την περίοδο, εκμεταλλεύτηκε την συναυλιακή απραξία – απότοκο της παγκόσμιας πανδημίας που διανύουμε τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, για να συνθέσει καινούρια μουσική. Καρπός αυτής το παρόν EP που τιτλοφορείται “Midnight Sun” και περιέχει δύο κομμάτια που κυκλοφόρησε διαδικτυακά η μπάντα στις αρχές του έτους (“The Wisdom Of Mountains”, “Mjonir”) και άλλες τρείς συνθέσεις. Οι Αυστραλοί παίζουν σύγχρονο progressive metal, με τις όποιες επιπλέον επιρροές τους να εντοπίζονται κυρίως στο χώρο του ατμοσφαιρικού ήχου, λόγω της αιθέριας φωνής της τραγουδίστριας τους, Felicity Jayne.
Όντας η πρώτη μου επαφή με την μπάντα, οι πρώτες αντιδράσεις μου ήταν μάλλον επιφυλακτικές. Από τη μια, εκείνο το “ø” που έχει γίνει σημαία των απανταχού σκανδιναβόφιλων, από μπάντες μέχρι ονόματα σε προφίλ μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Δεν χρειάζεται να γίνεις ο Ivar Aasen αλλά όταν οικειοποιείσαι με τόση επιδερμική άγνοια κι εν είδει τηλεοπτικής μόδας μια κουλτούρα με την οποία δεν έχεις καμία σχέση, το αποτέλεσμα συναγωνίζεται επάξια σε βαθμό αστειότητας τα πιτσιρίκια που πριν καμιά δεκαετία την είχαν δει Harajuku μύστες της ιαπωνικής κουλτούρας επειδή παρακολούθησαν πέντε anime παραπάνω από τον μέσο πληθυσμό.
Από την άλλη, τι παίζει με τον κατά τα άλλα αξιότιμο κύριο Carl Sagan και τις prog metal μπάντες; Υπάρχει κάποια καινούρια άγραφη συμφωνία ότι οποιουδήποτε είδους αναφορά στο άτομο του προσθέτει αυτόματα πόντους σοβαρότητας στο όποιο μουσικό εγχείρημά τους; Δεν προλαβαίνεις να ακούσεις ένα intro και να σου το κλασσικό λογύδριο περί Pale Blue Dot με το καλημέρα σας (“Cosmic Arena”). Το οποίο δεν αντιλέγω ότι αν όλοι αύριο ακούγαμε κι ενστερνιζόμασταν δε θα γινόταν ο κόσμος μας κομματάκι καλύτερος αλλά όταν παίρνεις ακόμα και μια καλή ιδέα και την παραχρησιμοποιείς σε τέτοιο βαθμό, πέρα ότι καταντάει γραφικό, είναι βλαβερό και για την ίδια την ιδέα. Καταλήγει να χάνει μέρος της αξίας και της σημαντικότητάς της. Και όταν μιλάμε για τέτοιες ιδέες, αυτά καλό είναι να μην γίνονται.
Αν αναρωτιέστε δικαίως, γιατί έπρεπε να τα διαβάσετε όλα αυτά και τι σχέση έχουν με την κριτική της δουλειάς μιας μπάντας, συνεχίστε να διαβάζετε και η ερώτηση σας θα απαντηθεί. Οι Intrøspect είναι κλασσική περίπτωση μπάντας που ενώ παίζει μουσική ποιότητας αντικειμενικά άνω του μετρίου, υποδειγματικά ενορχηστρωμένη, ευκολοάκουστη, πέφτει στην κλασική παγίδα στην οποία εγκλωβίζεται σχεδόν κάθε progressive συγκρότημα από καταβολής κόσμου: την ανάγκη να μην είναι απλά σπουδαίο αλλά να φαίνεται κιόλας ως τέτοιο. Με τις αντίστοιχες μουσικές παρενέργειες.
Εν αρχή είναι η εντελώς αχρείαστη προσθήκη growls από τον Liam McDonald των Infinite Illusion στο “Mjolnir”. Ένα κατά τ’ άλλα εξαιρετικό από όλες τις απόψεις κομμάτι, που για κανένα λόγο δε χρειαζόταν κάτι τέτοιο. Δεν επιτελούν κανέναν, μα κανέναν απολύτως λειτουργικό η άλλο ρόλο, βρίσκονται εκεί απλά για να είναι. Εν συνεχεία, είναι η ερμηνεία της ίδιας της Jayne στο “Itomori” (κι έλεγα δε θα σκάσει και κάπου η ιαπωνική παράδοση, τζάμπα περιμένω;). Το οποίο θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ένα λυρικό αριστούργημα, με εκείνη την παράδοξα ταιριαστή μίξη djent riffs και ατμοσφαιρικών σαξοφώνων.
Πατέντα των TesseracT η εν λόγω σύλληψη αλλά εδώ την εξελίσσουν όμορφα, προσδίδοντας της μια καινούρια οπτική που της πάει πολύ. Μέχρι τη στιγμή που η Jayne παθαίνει κάτι σωστότατες τονικά μεν, εντελώς ασύμβατες με το ύφος και την ατμόσφαιρα του κομματιού δε, Amy Lee εξάρσεις. Τις οποίες θα μπορούσε να είχε πάθει κάλλιστα στο προηγούμενο κομμάτι, στο οποίο ταίριαζαν γάντι. Ώστε να μην χρειαστεί να φωνάξουν τον αδελφό του Loko McDonald, παρέα με τα προαναφερθέντα αχρείαστα growls του.
Ειδική μνεία πρέπει να γίνει στον George Lever (Sleep Token, Loathe, Wovenwar), ο οποίος κάνει εξαιρετική δουλειά, επιτυγχάνοντας σοφά την άμβλυνση αυτών των πτυχώσεων στη μίξη αλλά το αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο. Μια μπάντα με όλα τα φόντα να πετύχει κι ένας παραλίγο εξαιρετικός δίσκος, που έχασε ακριβώς μέσα στην εμμονική του προσπάθεια να ακουστεί τέτοιος.
7,5/10
Χρύσα Γιουρμετάκη
chrysag.nioti@gmail.com
