Οι Ιταλοί Blaze Of Sorrow μετρούν δεκατρία χρόνια συνεπούς διαδρομής. Αρκετά ενεργοί, με δισκογραφία που περιλαμβάνει έξι full-length albums, τέσσερα demos, μία συλλογή, ένα ΕΡ και δύο splits. Το “Absentia” αποτελεί τον διάδοχο του “Αstri”, με τρία χρόνια δισκογραφικής απουσίας να έχουν προηγηθεί μεταξύ αυτών των δύο δισκογραφικών πονημάτων.
Μακρόσυρτα riffs, υψηλές ταχύτητες, τελετουργική ατμόσφαιρα και μελωδίες εναλλάσσονται με mid-tempo κομμάτια, όλα trademark ενός ήχου που τα τελευταία χρόνια έχει χαρακτηριστεί από τον διεθνή μουσικό τύπο ως «extreme metal του ευρωπαϊκού νότου». Οι στίχοι είναι αποκλειστικά στα ιταλικά και από το λίγο που έψαξα για αυτούς, φαίνεται να έχουν αρκετό ενδιαφέρον. Εξερευνούν μία μάλλον αλληγορική θεματολογία, που πραγματεύεται την κοσμολογία και την φύση. Το πακέτο συνοδεύεται από ένα πρωτότυπο για τα δεδομένα της μουσικής που παίζουν, αλλά απρόσμενα ταιριαστό artwork. Το mastering από τον Thomas Eberger, ο οποίος έχει στο ενεργητικό του συνεργασίες από The 69 Eyes μέχρι Ace Of Base, συμβάλλει στην πετυχημένη ανάδειξη μίας ούτως ή άλλως εξαιρετικής πρώτης ύλης και δικαιώνει την μπάντα για την επιλογή της Stockholm Mastering.
To εναρκτήριο “Settimo Requiem” αιχμαλωτίζει κατευθείαν την προσοχή, με μία Agalloch εισαγωγή ιδιαίτερης ατμόσφαιρας. Και μετά μπαίνουν τα φωνητικά. Είναι η στιγμή που οποιοσδήποτε metalhead με καταγωγή από την Ελλάδα, δεν μπορεί να συγκρατήσει ένα χαμόγελο αμηχανίας. Όχι γιατί ο Peter είναι κακός τραγουδιστής. Αλλά γιατί τα growls του θυμίζουν σε βαθμό παρεξηγήσεως την χροιά, την τεχνική, τον τρόπο ερμηνείας, ακόμα και τις ανάσες κάποιου που έχουμε ακούσει όλοι οι Έλληνες φίλοι του ακραίου ήχου, ακόμα και αν δεν αποτελεί αναγκαστικά προσωπική μας προτίμηση. Τον τραγουδιστή του διασημότερο ελληνικού black metal σχήματος των τελευταίων χρόνων. Η φωνή των Blaze Of Sorrow παρομοιάζει εκείνη του Σάκη Τόλη με τέτοιο ακριβή τρόπο, που δεν υπάρχει περίπτωση η κατάσταση αυτή να εκχωρείται από το μέτρο του τυχαίου. Και εδώ βρίσκεται το όποιο πρόβλημα που μπορεί να έχει κανείς με το σχήμα. Αναγνωρίζω, ότι λόγω καταγωγής και επιρροών, οι συσχετίσεις με το λεγόμενο Mediterranean extreme metal των Rotting Christ και των ανάδελφων τους, Moonspell, είναι αναπόφευκτες. Επίσης, όταν γίνονται τόσο καλά όσο γίνονται εδώ, είναι και απολύτως επιθυμητές. Δεδομένης της μηδαμινής ελαστικότητας που επιδεικνύει το ελληνικό κοινό όμως, κάθε φορά που οι αδελφοί Τόλη αποφασίζουν να ακουστούν σαν παλιότεροι…αδελφοί Τόλη προηγούμενου δίσκου (γκούχου-γκούχου, περιρρέουσα γκρίνια για το “The Heretics”, γκούχου) και για να είμαστε δίκαιοι με όλους, πρέπει αυτό να ληφθεί υπόψη κατά την αξιολόγηση του εγχειρήματος των Ιταλών.
Πράγμα άδικο, όταν έχεις τραγούδια όπως το “Sonno D’ Eterno”. Ο μικρός αυτός black ύμνος ξεκινάει ακουστικά και καταλήγει σε ένα καταιγιστικό κιθαριστικό ξέσπασμα, με τη φόρμουλα σκοτεινής ατμόσφαιρας και μελωδίας να λειτουργεί υποδειγματικά. Άξιο αναφοράς επίσης το “Notturna” με τα doom περάσματα και το “Athanati Este” refrain του. Ακολουθεί το “Hybris” που κονταροχτυπιέται με το “Sonno D’ Eterno” για τον τίτλο της πιο δυνατής στιγμής του δίσκου, με ένα ιδιαίτερο solo που κλέβει την παράσταση. Το “Cupio Dissolvi” διαθέτει ορισμένες Abbath-ικές στιγμές ή για την ακρίβεια, στιγμές που θα προέκυπταν αν ο Olve Eikemo είχε γεννηθεί στην Λομβαρδία, αντί για πιο βόρεια. Ο επίλογος του “Morte Di Un Immortale” είναι χωρίς φωνητικά και καταφέρνει με κύριο εξοπλισμό μια ακουστική κιθάρα να δημιουργήσει αυτό που ορισμένοι δεν καταφέρνουν με ολόκληρες ορχήστρες πίσω τους: μια γνήσια μουσικότητα που δεν στερείται συναισθήματος.
Το “Absentia” προκαλεί ισόποσα συναισθήματα θαυμασμού και απορίας. Δεν υπάρχει αμφιβολία για το πόσο καλά κάνουν αυτό που κάνουν οι Blaze Of Sorrow. Το πρόβλημα είναι κατά πόσο το έχουν κάνει άλλοι πριν από αυτούς και σε τι βαθμό θεωρεί ο καθένας ότι μοιάζει με το προϋπάρχων έργο άλλων μουσικών της σκηνής.
7/10
Χρύσα Γιουρμετάκη
chrysag.nioti@gmail.com
