Βλέποντας την τελευταία κυκλοφορία των Rotting Christ ανάμεσα στους δίσκους τους οποίους μου ανατέθηκαν για να γράψω δεν ξέρω αν χάρηκα ή αν δυσαρεστήθηκα. Όταν μια μπάντα είναι απ’ αυτές που σε έκαναν να αγαπήσεις το metal στην εφηβεία σου είναι πολύ δύσκολο να γράψεις γι’ αυτήν, ειδικότερα όταν είναι η σημαντικότερη στην Ελλάδα. Το κακό όμως είναι ότι σαν οπαδός τους απαξίωσα πλήρως μετά τα “Κατά το Δαίμονα Εαυτού” και “Rituals” που θεώρησα ότι δεν έχουν να κάνουν με το συγκρότημα που αγάπησα. Με θετική διάθεση να ανατραπεί αυτή η άποψη, πήρα στα χέρια μου τον δέκατο τρίτο δίσκο τους “The Heretics”.
Το εξώφυλλο και όλο το artwork του booklet είναι εκπληκτικό όπως και στις περισσότερες δουλειές των Christ ειδικότερα την τελευταία δεκαετία που είναι στις τάξεις της Season Of Mist. Να σημειωθεί ότι πάντα η συγκεκριμένη εταιρεία φτιάχνει και deluxe εκδόσεις που αξίζει να έχει στην κατοχή του ένας φανατικός οπαδός. Η βάση του δίσκου δημιουργήθηκε από ποιήματα και αποφθέγματα ανθρώπων που για την εποχή τους θεωρήθηκαν αιρετικοί, εξού και ο τίτλος.
Ξεκινώντας λοιπόν με λόγια του Dostoyevsky στο “In Τhe Name Οf God”, έχουμε ουσιαστικά ένα intro που αποτελείται από συνεχόμενα “στακάτα” riffs που θυμίζουν τις δυο προηγούμενες δουλειές τους. Σχετικά ανέμπνευστοι στίχοι που επαναλαμβάνουν λέξεις που θα συναντήσω τελικά δεκάδες φορές μέχρι και τα τελευταία λεπτά του δίσκου. Κάπως σώζεται το παιχνίδι μετά τη μέση του κομματιού που μπαίνει ξανά μελωδία και σόλο, κάτι που μας έχει λείψει από τους Rotting Christ τα τελευταία χρόνια. Η αποκάλυψη έρχεται στο “Vetry Zlye” που είναι σαν ξεχασμένο παιδί απ’ το επικό “Theogonia”. Μελωδία και ωραίο ρεφρέν είναι τα κύρια συστατικά του, καθώς και η συμμετοχή της Ρωσίδας Irina Zybina στα φωνητικά πού μου έφερε στο μυαλό τους Eluveitie και έδωσε μια folk νότα. Εντυπωσιακά συνεχίζουν και με το “Heaven And Hell And Fire” που ναι μεν είναι πάλι μετριότατο στιχουργικά, έως γραφικό θα έλεγα, μουσικά είναι αυτό που αγάπησα στις κιθάρες του Σάκη Τόλη μέσα απ’ όλες του τις δουλειές. Τα φωνητικά είναι αυτά που όλοι ξέρουμε και δεχόμαστε, ναι, και με την χαρακτηριστική ελληνοαγγλική προφορά του Σάκη, αποτελούμενα από άγριες ιαχές και brutal στοιχεία.
Το “Hallowed Be Thy Name” απ’ την άλλη είναι μια mid-tempo σύνθεση, αρκετά ατμοσφαιρική και λειτουργεί σαν πέρασμα για το επόμενο “Dies Irae”. Εδώ επιστρέφουν στις δυναμικές που συνάντησα νωρίτερα με ψαλμωδίες στα φωνητικά και μετά τη μέση brutal φωνητικά. Αυτό που με “χάλασε” είναι αυτά τα αναθεματισμένα ακόρντα που παίζουν συνέχεια αυτό τον ίδιο εκνευριστικό ρυθμό που με έκανε να “ξενερώσω” με τις προηγούμενες κυκλοφορίες τους. Αν το συγκεκριμένο κομμάτι είχε έστω λίγα μελωδικά στοιχεία θα ήταν και απ’ τα καλύτερα του δίσκου. Στο “I Believe (Πιστεύω)” έχουμε ένα φόρο τιμής στον Νίκο Καζαντζάκη που απαγγέλλεται το ποίημα του απ’ τον Σάκη με background ένα συνεχόμενο κουραστικό riff και κάποιες διάσπαρτες φωνές προς το τέλος. Ακολουθεί το “Fire, God and Fear” ένα ενδιαφέρον μουσικά κομμάτι αλλά χωρίς ρεφρέν και με μια ακόμα φορά να βλέπω μπροστά μου την λέξη “fire” που δεν έχει παραληφθεί σε όλη τη διάρκεια του δίσκου.Το “The Voice Of Universe” ανεβάζει την ένταση σταδιακά και ξεσπάει σε ένα μελωδικό ρεφρέν με κιθάρες που αν υπήρχαν σε όλες τις συνθέσεις θα μιλάγαμε για μια επιστροφή στις ένδοξες στιγμές των Rotting Christ.
Λίγο πριν το τέλος, το “The New Messiah” είναι άλλη μια μέτρια στιγμή που με κάνει να αναρωτιέμαι, “πάλι τα ίδια;”. Κλείνοντας, το “The Raven” με, ευτυχώς, στοίχους απ’ το έργο του Edgar Allan Poe με αφήνει ικανοποιημένο, με ισορροπία ανάμεσα σε riffs και μελωδίες και με την υπόσχεση ότι θα υπάρξουν ακόμα καλύτερες κυκλοφορίες απ’ την κάποτε αγαπημένη μου μπάντα. Έτσι τελειώνει η κανονική διάρκεια του δίσκου αλλά σε κάποιες εκδόσεις συναντάμε και το bonus track “Sons Of Hell”. Δεν ξέρω αν θα ακουστώ υπερβολικός αλλά το συγκεκριμένο κομμάτι για μένα είναι ότι καλύτερο έχω ακούσει απ’ τους Rotting Christ από το “Aealo” και μετά. Ανακαλύψτε το!
Συνολικά το “The Heretics” είναι μία δουλειά που αναμιγνύει στοιχεία των τεσσάρων τελευταίων δίσκων των Rotting Christ. Θα προτιμούσα να είχαν εξαλειφθεί τα στοιχεία απ’ τα “Κατά το Δαίμονα Εαυτού” και “Rituals” αλλά δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα δικά μας. Το θετικό είναι ότι η μουσικότητα και οι μελωδίες επανήλθαν. Το αρνητικό είναι ότι η έλλειψη έμπνευσης σε στίχους και θεματολογία είναι κραυγαλέα. Έτσι με πέντε απ’ τις δέκα συνθέσεις να μου αρέσουν η βαθμολογία μου είναι…
7/10
Νίκος Δρακόπουλος
[email protected]
