Το 2009, τέσσερις από τους πιο ταλαντούχους μουσικούς που έχουμε γνωρίσει είχαν μία ιδέα. Την υλοποίησαν σχεδόν αμέσως, και μας έστειλαν αδιάβαστους. Όσο και να απεχθάνονται οι ίδιοι να τους αποκαλούν “supergroup”, κανείς από όσους άκουσαν το ντεμπούτο των Chickenfoot δεν ισχυρίστηκε το αντίθετο. Και ναι, το project αυτό έχει και συνέχεια. Οι Joe Satriani (solo), Sammy Hagar (ex-Van Halen, Mammoth), Michael Anthony (ex-Van Halen) και Chad Smith (Red Hot Chili Peppers) επέστρεψαν, το ίδιο δυναμικά με τότε. Ο τίτλος “III” είναι ψαρωτικός, δεδομένου ότι πρόκειται για δεύτερο album (σκέφτηκαν μέχρι και “Chickefoot IV”), οπότε από την αρχή καταλαβαίνουμε πως ο χαβαλές δίνει και παίρνει. Τα μέτρα σύγκρισης είναι ανύπαρκτα εδώ, αφού έχει φροντίσει ο καθένας με τον τρόπο του το νέο album να ηχεί σαν το φυσικό επακόλουθο του προηγούμενου, χωρίς να αναμασάνε τις παλιές τους μελωδίες. Την πρώτη ιδέα την πήραμε από τα promo videos των “Big Foot” και “Three And A Half Letters”. Και τα δύο είναι αρκετά καλά, ωστόσο ο δίσκος διαθέτει πολύ καλύτερες δημιουργίες. Τα “Last Temptation”, “Up Next” και “Lighten Up” για παράδειγμα, είναι πολύ πιο groovy, με περισσότερο τσαγανό και ρυθμό. Με στεναχώρησε αρκετά το γεγονός πως οι βασικοί συνθέτες είναι μόνο οι Sammy Hagar και Joe Satriani, πλην του “Different Devil” όπου έχει συνεισφέρει και ο Chad Smith. Τον Marc Anthony τον αφήνω απ’ έξω, γιατί ποτέ δεν είχε ασχοληθεί ιδιαίτερα στο συνθετικό τομέα, αλλά φανταστείτε τι είχε να γίνει εάν ο drummer των Red Hot Chilli Peppers ήταν πιο ενεργός. Παρόλο που η χροιά του Sammy ταιριάζει στα πιο πολλά κομμάτια, είναι εμφανές (και είναι λογικό άλλωστε) ότι η φωνή του έχει υποστεί φθορά από το χρόνο, χωρίς να θυμίζει εκείνο τον απίστευτο Sammy των Van Halen στα “5150” και “For Unlawful Carnal Knowledge”, συμβαδίζοντας με τα σημερινά δεδομένα. Κάτι που ευτυχώς δεν έκανε -και δε λέει να κάνει- ο Joe Satriani. Ο καραφλός αρχιμάστορας της κιθάρας με πείθει διαρκώς πως όσες δεκαετίες και να διανύσουμε, δεν πρόκειται να χάσει το προσωπικό του στυλ είτε σαν solo καλλιτέχνης, είτε όχι. Γενικότερα το “ΙΙΙ”, όπως και το πρώτο φυσικά, είναι ένα album που όσες πιο πολλές φορές το ακούς, το λατρεύεις περισσότερο. Όταν δεν έχουν υποχρεώσεις με τα βασικά τους καθήκοντα, δεν είναι καθόλου κακό για μας να κάνουν τέτοια “διαλειμματάκια”.
7,5/10
Χάρης Μπελαδάκης
