Προ πενταετίας οι Immortal επέστρεψαν μετά από διάφορα εσωτερικά ζητήματα, προσφέροντάς μας έναν ανέλπιστα καταπληκτικό δίσκο, που μνημονεύεται ακόμα και σήμερα. Έκτοτε, ακολούθησαν κι άλλα ζητήματα, με αποτέλεσμα τη μεταμόρφωση των Immortal από συγκρότημα σε προσωπικό project του Demonaz. Κι αν στο “Northern Chaos Gods” το αποτέλεσμα ήταν μνημειώδες, στον καινούργιο δίσκο υπάρχει θέμα.
Εκεί που ο προηγούμενος δίσκος ακούγεται φρέσκος, ενεργητικός και εκρηκτικός, ο καινούργιος δεν τα καταφέρνει. Οι δυναμικές έχουν πέσει, οι ιδέες φέρνουν πολύ στην προηγούμενη δουλειά και σε σημεία ακούγεται σαν “Northern Chaos Gods part 2”, ενώ σε μεγάλο ποσοστό αυτό συμβαίνει και με τις συνθετικές φόρμες. Εκεί που ο προηγούμενος δίσκος σε γράπωνε από τα μούτρα, αυτός αποτυγχάνει να το κάνει έστω να σε εντυπωσιάσει.
Κάτι άλλο που κάνει το δίσκο να θυμίζει σε πολλά σημεία τον προηγούμενο, είναι ο τρόπος που είναι δομημένος. Και στους δύο το εναρκτήριο κομμάτι ξεκινάει με τέρμα τα γκάζια, προφανώς θέλοντας να δείξει ποιος είναι το αφεντικό, και επίσης και στους δύο ολοκληρώνεται με ένα mid-tempo επικό κομμάτι. Ενδιάμεσα βέβαια υπάρχουν διαφορές, όπως η ύπαρξη περισσότερων mid-tempo κομματιών, αλλά και η ύπαρξη ενός instrumental κομματιού, το “Nordlandihr”.
Eν τέλει, το πρόβλημα είναι ότι ο δίσκος ακούγεται σαν κάποιον που θέλησε να κοπιάρει τους Immortal και όχι τόσο σαν τους ίδιους. Ακούγεται δηλαδή περισσότερο σαν tribute band. Πρώτη φορά οι συνθέσεις ακούγονται τόσο ρηχές και τόσο generic. Και είμαι σίγουρος ότι κάποιοι θα σκότωναν για να τις έχουν γράψει, αλλά για το συγκεκριμένο επίπεδο, νομίζω μπορούμε εύκολα να μιλήσουμε για τον πιο αδύναμο δίσκο της καριέρας τους.
6/10
Σταύρος Πισσάνος
[email protected]
