Για τη σημερινή μπάντα, τους Γερμανούς Ramrods, θα σας πω κάτι που φαίνεται απίστευτο και όμως είναι αληθινό. Πρόκειται για ένα συγκρότημα που υπάρχει από τα μέσα της δεκαετίας του ‘60! Υπάρχει μέχρι τώρα χάρη στον τραγουδιστή και κιθαρίστα Peter Harasim, ο οποίος ενθουσιάστηκε όταν τους είδε ζωντανά να παίζουν support στους The Kinks. Αργότερα η μπάντα διαλύθηκε και επανασχηματίστηκε τη δεκαετία του ‘70 και ο Harsim έσπευσε και κατάφερε να γίνει μέλος της. Από τότε η μπάντα έγινε αρκετά γνωστή στη Φρανκονία της Γερμανίας, παίζοντας κυρίως support σε άλλα συγκροτήματα. Και δεν ήταν παρά το 2011, μετά από 46 ολόκληρα χρόνια, που οι Ramrods αποφάσισαν να κυκλοφορήσουν τον πρώτο τους δίσκο, το “Love Is The Answer”. Και τώρα, δέκα χρόνια μετά, οι Γερμανοί μας παρουσιάζουν το δεύτερο τους δίσκο, με τίτλο “Bracelet Circus”.
Θα ξεκινήσω μπαίνοντας κατευθείαν στο κυρίως θέμα και θα αναφέρω τα θετικά στοιχεία του άλμπουμ. Το μεγαλύτερο από αυτά είναι σίγουρα οι πολλές αλλαγές ύφους ανάμεσα στα τραγούδια, γεγονός που βοηθάει πάρα πολύ στο να εξαλειφθεί η αίσθηση επαναληψιμότητας, κάτι που είναι καίριας σημασίας σε ένα δίσκο που διαρκεί 63 λεπτά. Αν θα έπρεπε να διαλέξουμε ένα είδος το οποίο κυριαρχεί στο άλμπουμ, αυτό είναι το rock και μάλιστα περισσότερο κλασικό, που πολλές φορές συνοδεύεται από blues στοιχεία και λιγότερο hard rock.
Υπάρχουν πιο αργές και πιο mid-tempo χαλαρές rock στιγμές, που πότε έχουν μια πιο εμπορική και γλυκανάλατη προσέγγιση, πότε βγάζουν μια πιο ερωτική α-λα hair metal διάθεση και πότε πηγαίνουν σε πιο rock/blues ή progressive rock μονοπάτια. Από την άλλη, τα hard rock περάσματα είναι πιο up-tempo, με αρκετό groove και ειδικά σε ένα από τα κομμάτια, το “Don’t Whine Baby”, η διάθεση είναι εντελώς φαν με περάσματα που θυμίζουν τις big bands της jazz.
Πέρα από τα κλασσικά όργανα που χρησιμοποιεί ένα rock συγκρότημα, οι Ramrods βάζουν στο παιχνίδι (ανάμεσα σε άλλα) και πλήκτρα, βιολί, σαξόφωνο, τουμπερλέκι και ντέφι. Επίσης, πέρα από rock οι Γερμανοί κάνουν περάσματα από country και από progressive, με το δεύτερο να έχει την τιμητική του στο δεκάλεπτο κομμάτι “Bracelet Circus Suit: A) See The World Through My Windows B) Window Pane”, όπου από το τρίτο λεπτό και μετά έχουμε μια άκρως ενδιαφέρουσα instrumental σύνθεση, με πολύ ωραίο παίξιμο, όμορφες μελωδίες και πολλά ανατολίτικα στοιχεία, κυρίως χάρη στο γεγονός ότι χρησιμοποιείται τουμπερλέκι.
Και κάπου εδώ έρχεται ο αντίποδας. Όλα αυτά που ανέφερα και αποτελούν τα θετικά στοιχεία του δίσκου είναι, ας πούμε, θετικά σε πιο θεωρητικό επίπεδο. Τι θέλω να πω με αυτό; Θέλω να πω πως εκτός από τα δύο προαναφερθέντα κομμάτια, που αποτελούν μακράν τις πιο ενδιαφέρουσες συνθέσεις του δίσκου, αλλά και το “We’re Gonna Roam” που πατάει και αυτό σε ανεβαστικούς hard rock ρυθμούς, όλα τα υπόλοιπα κομμάτια είναι είτε ελάχιστα υποφερτά είτε αδιάφορα είτε βαρετά.
Τα τραγούδια που έχουν χαλαρούς rock ρυθμούς είναι απλά κομμάτια που θα μπορούσαν κάλλιστα να παίζουν κάπου στο βάθος, χωρίς να δίνεις ιδιαίτερη προσοχή, αφού δεν σου προσφέρουν κάτι το ενδιαφέρον που θα σου τραβήξει την προσοχή. Στα δώδεκα κομμάτια υπάρχουν τρεις μπαλάντες, οι οποίες είναι φουλ στις γλυκανάλατες και στις cheesy μελωδίες, με παντελώς αδιάφορη μουσική, που μοιραία καταντούν βαρετές. Στα αρνητικά βάζω και το τρίτο κομμάτι, το “The Last Of The Bones”, το οποίο είναι καθαρά country σύνθεση, και αυτό γιατί ποτέ μου δεν χώνεψα την country μουσική. Λυπάμαι, απλά τη μισώ.
Το “Bracelet Circus” είναι ένας δίσκος που θα μπορούσε εύκολα να ήταν μια εξαιρετική κυκλοφορία, αφού οι Γερμανοί φαίνεται ότι αρέσκονται στις εναλλαγές ύφους και μουσικής και ότι ξέρουν να παίζουν καλά. Το πρόβλημα συναντάται κυρίως στο συνθετικό μέρος, αφού εννέα στα δώδεκα κομμάτια απλά δεν καταφέρνουν να τραβήξουν την προσοχή του ακροατή. Και όταν έχεις ένα άλμπουμ που διαρκεί 63 λεπτά, αυτό μπορεί να προκαλέσει σοβαρό πρόβλημα. Ελπίζω στο μέλλον να καταφέρουν να βγάλουν μια καινούργια δουλειά που ο ακροατής θα ρουφήξει από την αρχή μέχρι το τέλος. Προς το παρόν…
5,5/10
Μίνως Ντοκόπουλος
[email protected]
