Μπορώ να πω ότι με ιντριγκάρουν τα συγκροτήματα που βάζουν ή βγάζουν ένα γράμμα από μία γνωστή λέξη ώστε να κάνουν το όνομά τους μοναδικό και ξεχωριστό. Επίσης, μου αρέσει όταν ακούω ένα σχήμα να συνδυάζει πολλές διαφορετικές επιρροές ώστε να φτιάξει κάτι δικό του.
Βέβαια, αυτό πολλές φορές μπορεί να έχει και αντίθετα αποτελέσματα και να ακούγεται μια σαλάτα χωρίς αρχή, μέση και τέλος. Δυστυχώς, το ισπανικό κουϊντέτο ανήκει σε αυτή την κατηγορία αν και έχουν αρκετές καλές ιδέες.
Ξεκίνησαν το 2015 και δύο χρόνια μετά κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο τους “What We Left Behind…”. Λίγο μετά αποχώρησε ο τραγουδιστής τους, οπότε με νέο πλέον μέλος πίσω από το μικρόφωνο επιστρέφουν με το δεύτερό τους full-length “Katabasis”.
Το αποτέλεσμα είναι κάτι που δεν μπορεί να περιγραφεί με δυο-τρεις λέξεις. Καλό κάποιες φορές, κακό κάποιες άλλες. Εδώ έχουμε ένα album το οποίο συνδυάζει στοιχεία από doom, death, black, thrash, progressive και τα αναμιγνύει με όποιο τρόπο κάθεται καλύτερα στο αυτί της μπάντας. Στο δικό μου αυτί δεν κάθεται καλά βέβαια, οπότε δεν μπορώ να πω ότι το ευχαριστήθηκα.
Σε κάθε κομμάτι θα ακούσεις και κάτι άλλο. Πότε πιο αργό, πότε πιο γρήγορο, πότε στο ένα στυλ, πότε στο άλλο, το υλικό ποικίλει αλλά χάνει το μέτρο. Άλλα τραγούδια διαρκούν τέσσερα και πέντε λεπτά και άλλα οχτώ και δέκα. Παρεμβάλλονται και κάποια ιντερλούδια τα οποία υποτίθεται ότι χρησιμοποιούνται για διάλειμμα ή μετάβαση αλλά μάλλον μπέρδεψαν το αποτέλεσμα ακόμα περισσότερο.
Τα φωνητικά είναι ως επί το πλείστον στο death/black φάσμα. Ρίχνουν όμως και κάποια καθαρά τα οποία για δικό τους καλό ας μην ξαναχρησιμοποιήσουν. Γενικά θα το χαρακτήριζα progressive extreme metal, πολύ αόριστα αφού οι Ισπανοί δεν παίζουν κάτι ξεκάθαρο εδώ.
Στην προσπάθειά τους να χωρέσουν όσες περισσότερες επιρροές και στυλ για να φτιάξουν κάτι δικό τους, κατέληξαν να ηχογραφήσουν κάτι μπερδεμένο χωρίς ταυτότητα. Κρίμα, επειδή έχουν κάποια σημεία που πραγματικά αξίζουν την προσοχή σας, αλλά χάνονται στο σύνολο.
5/10
Γιώργος Τερζάκης
geo.terzakis@gmail.com
