Έντεκα ολόκληρα χρόνια πέρασαν από εκείνο το πολυαναμενόμενο reunion που περιμέναμε όλοι. Ένα reunion που οδήγησε σε ένα σχεδόν αψεγάδιαστο “All Shall Fall” το οποίο έσβησε όλες τις αμφιβολίες, πήγε τον όρο “majestic black metal” σε υψηλότερα επίπεδα και έδειξε ποιος είναι το αφεντικό όταν μιλάμε για παγωμένα βουνά και χειμωνιάτικα τοπία.
Δυστυχώς η τελευταία πενταετία διατηρούσε τους Immortal στο προσκήνιο για λόγους άσχετους με τη μουσική. Είναι γνωστή πλέον η κόντρα που οδήγησε το 2015 στα δικαστήρια τους Abbath και Demonaz για τα δικαιώματα του ονόματος της μπάντας με αποτέλεσμα τη φυγή του πρώτου, ο οποίος και ακολούθησε solo πορεία στη συνέχεια. Η ανακοίνωση του ένατου album συνοδεύτηκε από πληθώρες προβληματισμών και πρόωρου θαψίματος πριν την επίσημη κυκλοφορία του, θέτοντας το ερώτημα: Μπορούν άραγε να υπάρξουν Immortal δίχως Abbath; Η απάντηση είναι πως μπορούν. Και μάλιστα με θεαματικό τρόπο!
Το “Northern Chaos Gods” βρίσκει το Demonaz να αναλαμβάνει (μετά από τενοντίτιδα!) τις κιθάρες για πρώτη φορά από το 1997, ενώ επίσης ξεφεύγει και από τον πολυετή ρόλο του “αποκλειστικά και μόνο” στιχουργού, αναλαμβάνοντας επιπλέον και τα φωνητικά. Σε αυτό το τελευταίο κομμάτι ίσως και να παρατηρήσεις τη “σκιά” του Abbath που πλανάται στη λεπτή χροιά. Από εκεί και πέρα έχεις έναν δίσκο που συνεχίζει από το τέλος του “All Shall Fall“, ενώνοντας το τότε με το τώρα. Η παραγωγή (άλλη μία φορά δια χειρός Peter Tägtgren) διατηρεί την παγερή αισθητική της μπάντας στα γνωστά της επίπεδα. Μην ξεχνάς πως στα 90’s ήταν πολύ δύσκολο γι’ αυτό το είδος να πετύχει την ατμόσφαιρα που ήθελε, ακόμα και για ένα “Pure Holocaust“. Για ακόμα μία φορά η στιχομυθία γύρω από τους Immortal έχει να κάνει με δάση, σκοτάδι, ομίχλη και φυσικά το δοξασμένο Blashyrkh. Μουσικά, ακολουθεί το οικείο μοτίβο του προκατόχου του που θέλει να ταξιδέψει τον οπαδό στο παρελθόν, χωρίς να νιώθει ότι έχει να κάνει με πιστή ξεπατικωτούρα. Αντ’ αυτού, το “Northern Chaos Gods” επιλέγει να μην πάει χρονολογικά πιο πίσω από το “Blizzard Beasts” παίζοντας εκ του ασφαλούς, αφήνοντας μόνο το ομότιτλο κομμάτι και το “Into Battle Ride” ως τις δύο καθαρά ακραίες στιγμές του album. Και ναι, η αλήθεια είναι πως ακραίο δίσκο δεν τον λες. Νομίζω πως και τον ίδιο τον Demonaz δεν τον απασχολεί αυτή η ονομασία. Το “επικό black” στοιχείο (αν ποτέ υπήρξε τέτοιος όρος) είναι αυτό που δίνει και παίρνει στην ακρόαση. Θες τα “Gates To Blashyrkh” και “Grim And Dark“ που προσφέρουν διπλό εντατικό μάθημα νορβηγικής δριμύτητας; Θες το “Where Mountains Rise” που στέκεται ως υπερήφανο λάβαρο αυτού του δίσκου; Θες το “Blacker Of Worlds” για να σου ξυπνήσει για λίγο και τη thrash πλευρά σου; Είναι ένα κλασικό Immortal δημιούργημα. Και για του λόγου το αληθές δώσε ιδιαίτερη προσοχή στο φαινομενικό τρόπο που κλείνει ο δίσκος με το 9λεπτο “Mighty Ravendark“. Εδώ η μπάντα μετακινείται άψογα από τις καλπάζουσες aggressive ταχύτητες σε ατμοσφαιρικά τμήματα, συνδυάζοντας με δεξιοτεχνία όλα τα διαφορετικά συναισθήματα που βίωσες σε όλο το album μέχρι το τέλος. Και αυτό είναι και η απόδειξη πως το “Northern Chaos Gods” αρέσκεται στο να εξερευνεί τις διαφορετικές μουσικές του κατευθύνσεις.
Αν λοιπόν νόμιζες πως οι Immortal φλέρταραν με τη δεύτερη διάλυση, το “Northern Chaos Gods” έρχεται ως album που υποδηλώνει πως κάτι τέτοιο δεν υφίσταται, τουλάχιστον για τα επόμενα χρόνια. Είναι ένα album που ξεπερνάει κατά πολύ τη solo κυκλοφορία του Abbath και πιστεύω πως θα ικανοποιήσει πλήρως τους χρόνιους οπαδούς της μπάντας που ενδεχομένως να είχαν πικραθεί με τις τεταμένες σχέσεις μεταξύ των μελών της. Και όταν βγάζεις ένα τόσο καλό Immortal album με την βροντερή απουσία μίας τόσο χαρακτηριστικής -στα όρια μασκότ- περσόνας όπως είναι ο Abbath, τότε δε χωράει αμφιβολία πως έχεις πετύχει.
9/10
Χάρης Μπελαδάκης
[email protected]
Έπειτα από οχτώ χρόνια αναμονής, οι φίλοι του black metal και των Immortal έχουν στα χέρια τους την ένατη κατά σειρά κυκλοφορία της μπάντας, αν και χωρίς τον Abbath στα φωνητικά. Για μία ακόμα φορά η μπάντα ταξιδεύει τον ακροατή σε παγωμένα τοπία μέσω του true Norwegian black metal.
Σε αυτό το σημείο ίσως αρκετοί να αναρωτηθούν πώς ακούγεται η μετάβαση από την εποχή του “Sons Of Northern Darkness” στη νέα εποχή του “Northern Chaos Gods” σε επίπεδο φωνητικών. Η συζήτηση αυτή θεωρείται άνευ ουσίας, καθώς από τη μία πλευρά η πραγματικότητα για τους Immortal θέλει τον Demonaz στα φωνητικά και από την άλλη πλευρά το συγκεκριμένο μέλος της μπάντας για έτη καταφέρνει να αποδώσει την όλη ατμόσφαιρα του album και ανταπεξέρχεται στις απαιτήσεις του ονόματος Immortal και στο true Norwegian black metal που αυτό το όνομα πρεσβεύει. Επομένως, η παρούσα κριτική δεν θα ασχοληθεί καθόλου με το συγκεκριμένο θέμα. Ούτε και θα ασχοληθεί με το αν η μπάντα επέστρεψε στις παλιές της δόξες, μέσα από τη σύγκριση μεταξύ του νέου album και του “At The Heart Of Winter”, μάλλον το καλύτερο album της μπάντας καθ’ όλη τη διάρκεια της καριέρας της, καθώς τα συγκροτήματα εξελίσσονται και αναπτύσσονται, μέσα από τις επιδράσεις εσωτερικών και εξωτερικών παραγόντων.
Αντίθετα, η κριτική αυτή αφορά περισσότερο μία παρουσίαση του δίσκου, καθώς ένας δίσκος των Immortal δεν μπορεί να κριθεί ούτε για την παραγωγή του, ούτε για το μουσικό του ύφος, ούτε για το στιχουργικό του ρεπερτόριο. Η παραγωγή είναι άψογη, τα λυρικά θέματα με τα οποία καταπιάνεται η μπάντα είναι γνωστά, ενώ το μουσικό της ύφος είναι πολύ συγκεκριμένο και αυτό δεν έχει αλλάξει. Σε αυτό το πλαίσιο, επομένως, κάποιος περιμένει να ακούσει τα γνωστά black growls φωνητικά, blastbeats, αλλά και τις πολύ γρήγορες, σχεδόν μανιώδεις, blackened κιθάρες. Όλα αυτά υπάρχουν στο δίσκο αυτό, ο οποίος, επιπροσθέτως, εμπεριέχει και αρκετά μελωδικά μέρη όπως στο ‘Blacker Of Words’, ήσυχα και κοφτά περάσματα όπως στο ‘Gates To Blashyrkh’, αλλά και επικά σχεδόν στοιχεία, όπως στο ‘Where Mountains Rise’. Όλα αυτά ίσως να εμπεριέχονται με τον καλύτερο τρόπο στο τελευταίο – και μεγαλύτερο σε διάρκεια – κομμάτι του δίσκου, το ‘Mighty Ravendark’, το οποίο μπορεί να χαρακτηρισθεί ως η επιτομή του νέου δίσκου της μπάντας.
Οι Νορβηγοί είναι ξανά εδώ, για να μεταφέρουν τον ακροατή στα αφιλόξενα, παγωμένα και σκοτεινά μέρη της Σκανδιναβίας, μέσα από τον παγωμένο blackened ήχο τους. Ο ακροατής, φίλος του συγκεκριμένου ήχου και της πολύ γνωστής στο χώρο μπάντας, μάλλον δεν θα μπορούσε να ζητήσει τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο. Δεδομένων όλων των παραπάνω, μία βαθμολογία μάλλον δεν θα είχε νόημα για την επανεμφάνιση, μετά από τόσα χρόνια απουσίας και σημαντικών εσωτερικών αλλαγών, μίας τόσο ιστορικής μπάντας με συγκεκριμένη μουσική ταυτότητα. Οι Immortal συνεχίζουν να προσφέρουν στο χώρο, χωρίς κάποια μεγάλη καινοτομία, αλλά με κάποια στοιχεία που ενσωματώνονται λίγο περισσότερο στη μουσική τους, που κυρίως αφορούν τον μελωδικό και επικό χαρακτήρα των συνθέσεων.
8.5/10
Αλίκη Μαξούτογλου
[email protected]
