Υπό άλλες συνθήκες, εάν κάποιος με ρωτούσε για το πως μου φάνηκε ο καινούργιος Danzig δίσκος θα του απαντούσα χωρίς φόβο και πάθος απολύτως μονολεκτικά: απογοήτευση. Είμαι της άποψης ότι καμιά φορά για να μην βρεθείς αντιμέτωπος με τον εξευτελισμό, θα ήταν καλύτερα να σταματάς την πορεία σου προτού αρχίσεις να οδεύεις κατά ‘κει. Δυστυχώς όμως αυτό πολλές από τις παλιές ‘καραβάνες’ δεν το αντιλαμβάνονται και ιδού τα αποτελέσματα. Έξι χρόνια μετά την κυκλοφορία του τελευταίου δίσκου του, ο Danzig που σημάδεψε με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο την γενικότερη horror rock έννοια, μας παρουσιάζει έναν δίσκο που πραγματικά δεν θα έπρεπε να έχει κυκλοφορήσει. Πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω πως στον Luciferi γίνεται κάποιος σαν τον Danzig να κυκλοφορήσει κάτι τόσο ρηχό βαρετό και απροσδόκητα κακό. Κατά την άποψη μου οι δρόμοι για την αποτυχία ήταν δύο; 1) Σοβαρότατη έλλειψη ιδεών καθώς τα κομμάτια του δίσκου δεν κάνουν κάτι άλλο απ’ το να επαναλαμβάνονται και 2) Το αποτέλεσμα ακούγεται πολύ χειρότερο αν συγκρίνεις την απύθμενης στειρότητας μουσική με την ιστορική φωνή του Glenn Danzig. Το τελευταίο που μπορώ να προσθέσω για αυτόν τον δίσκο είναι το γεγονός ότι δεν ακούγεται παραπάνω από μια φορά. Και φυσικά να μην ξεχνάμε τους fans για τους οποίους τα ψυχιατρικά ιδρύματα έχουν ανοίξει τις πύλες τους στοργικά και καρτερικά.
2/10
Αγγελική Καπίρη
