Άλλος ένας περίεργος δίσκος που με δυσκόλεψε αρκετά στην αρχή. Οι Etta Zero από το «εξωτικό» Λιχτενστάιν, είναι ένα περίεργο υβρίδιο. Δείχνουν να αγαπάνε εξίσου το pop, τον ηλεκτρονικό ήχο και το metal. Το ξέρω ότι έχει γίνει κι άλλες φορές από άλλες μπάντες που μπόλιασαν με pop στοιχεία, μελωδίες και δομές, αλλά εδώ γίνεται κάπως διαφορετικά το πράμα. Όχι ότι δεν υπάρχουν σημεία που μπλέκουν αυτά τα τρία είδη, το αντίθετο μάλιστα. Το βασικό όμως είναι πως μιλάμε για αυτούσια μέρη από το κάθε είδος, μέρη που αυτόνομα είναι εντελώς ασύνδετα μεταξύ τους. Για παράδειγμα, εκεί που σε σφυροκοπάνε ωραίες και ογκώδεις ρυθμικές κιθάρες, ξαφνικά κι από το πουθενά, ξεπετάγεται ένα mainstream pop ρεφρέν με τίγκα που νομίζεις ότι άκουγες ραδιόφωνο και σου άλλαξαν τον σταθμό. Ίσως οι HIM να είναι οι πρώτοι που έπαιξαν κάπως έτσι, όχι τόσο σε περιεχόμενο αλλά σε φιλοσοφία. Κατέληξα να μου αρέσουν τα μισά κομμάτια. Όχι όμως όπως λέμε για παράδειγμα πέντε από τα δέκα αλλά μισό από το πρώτο, μισό από το τρίτο κ.ο.κ. Η φωνή που τα συνοδεύει μου θύμισε λίγο τα καθαρά του πρώην τραγουδιστή των Amorphis, Pasi Koskinen, ενώ συνθετικά και από τον metal χώρο, μπορώ να διακρίνω επιρροές από Marylin Manson (ειδικά στο “Crush On You” που αρχίζει όπως το “The Beautyfyl People” των Αμερικάνων), Charon, Atrocity και γενικά τέτοιου είδους και ύφους μπάντες. Η γεύση που μου αφήνει αυτός ο δίσκος στο τέλος είναι περίεργη. Όσο και να με ξενίζει όλο αυτό το πράγμα σαν άκουσμα, δεν μπορώ να μην παραδεχτώ ότι έχει πολλά πιασάρικα σημεία. Αν συνυπολογίσω και το πολύ καλό δέσιμο της μπάντας σε συνθετικό επίπεδό, γεγονός που φαίνεται από την ομοιογένεια του δίσκου, και λάβω υπόψη μου και τον ξεκάθαρο “on the spot” ήχο τους, μάλλον στο τέλος τα θετικά τους είναι περισσότερα από τα αρνητικά.
6/10
Νίκος Κεφαλίδης
