Οι Frozen Land μπαίνουν δυνατά στο παιχνίδι με την κυκλοφορία του πρώτου τους και ομώνυμου full-length, ένα comeback του φινλανδικού power metal που μεσουρανούσε στα 90s, με μπροστάρηδες τότε τους Stratovarius, ένα συγκρότημα που φαίνεται να το έχουν σε μεγάλη εκτίμηση και να έχει ασκήσει τεράστια επιρροή στον τρόπο σύνθεσης και στην παραγωγή και εδώ βέβαια μεγάλο ρόλο έχει παίξει ο Matias Kupiainen, υπεύθυνος για το τελικό mix. Όχι πως αυτό μας χαλάει φυσικά, αντιθέτως θυμηθήκαμε κάποιες καλές στιγμές της εφηβείας μας.
Η πεντάδα από το Tampere (να ‘ναι καλά το στοίχημα που μας έμαθε Γεωγραφία) ξεκινάει επιθετικά με το “Loser‘s Game” να δίνει ρεσιτάλ στη δίκαση και στις κιθάρες, με ένα arena ρεφρέν θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω, ιδανικό για να κάνει ατμόσφαιρα και τον κόσμο να τραγουδήσει με το συγκρότημα, για να ακολουθήσει το πιο ρυθμικό “Delusion Of Grandeur”, λίγο πιο μοντέρνο, σε πιο Firewind στυλ να το πω; Not my cup of tea που λένε και στο χωριό μου. Αλλά αυτό είναι θέμα γούστου και άποψης και η άποψη είναι σαν την κ…… πάμε παρακάτω… “The Fall” για την συνέχεια, με το εισαγωγικό riff να «κυνηγάει σκιές»… ο νοών νοείτω… και αν και δεν συνεχίζει με το ίδιο μοτίβο που θα περίμενε κανείς, η αντιγραφή (λυπάμαι που το λέω) είναι εμφανέστατη. Με ένα βαρύ και ασήκωτο heavy riff ξεκινάει το “Underworld (Manala)” και μπορώ να πω πως είναι η πρώτη φορά που βρίσκω κάποιο ενδιαφέρον, να σκέφτομαι όμως πως κάποιος, κάπου, κάποτε έχει κάνει κάτι παρόμοιο και γνώρισε μεγάλη επιτυχία. Με το “Rising” οι Frozen Land περνάνε πάλι σε φουλ επίθεση, όπως και στο ξεκίνημα του δίσκου, δίχως όμως να υπάρχει το ίδιο ξεσήκωμα στο ρεφρέν του κομματιού. Στο “Unsung Heroes” φαίνεται για πρώτη φορά να βρίσκουν τον δρόμο τους και για το τι είναι ικανή συνθετικά να δώσει αυτή η μπάντα, όπως και στο “Orgy Of Enlightenment” που… ναι μεν υπάρχει η επιρροή, αλλά ευτυχώς δεν τους βγαίνει τόσο ώστε να μην καταλαβαίνουμε ποιο συγκρότημα ακούμε, κάτι που δεν γίνεται στη συνέχεια με το δαιμονισμένα γρήγορο “Mask Of The Youth”. Το “I Would” που ακολουθεί είναι η μπαλάντα του δίσκου, τίποτε ιδιαίτερο μουσικά κατά την γνώμη μου, τίποτε που να με κάνει να ανατριχιάσω, παρά την «συγκινητική» θεματολογία του. Ίσως να φταίνε τα πολλά «ματζόρε» που δε μου κάθονται στο στομάχι για μπαλάντα, μόνο σε συγκεκριμένες περιπτώσεις, ίσως πάλι να φταίει και η χροιά και η ερμηνεία του τραγουδιστή που φαίνεται να μην του πηγαίνει το ήρεμο στυλ. Το “Frozen Land” κλείνει με το “Angels Crying” που δυσκολευόμουν να το χαρακτηρίσω και είχα καταλήξει στο electro-disco-metal μη γνωρίζοντας πως πρόκειται για cover του Σουηδού Εurodance μουσικού E–Type. Ξέρετε κάτι; Έχω σιχαθεί πραγματικά ν’ ακούω κομμάτια techno, disco, pop, dance, και άλλες τέτοιες να μην χαρακτηρίσω, να γίνονται metal (και καλά) covers. Αδιάφορο.
Σε γενικές το “Frozen Land” δεν θεωρώ πως θα φέρει μεγάλες συγκινήσεις, δεν θα κάνει μεγάλο πάταγο, ούτε καν θα αφήσει κάτι στον κόσμο να θυμάται, γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει πρωτοτυπία, δεν υπάρχει συνοχή, ενώ υπάρχει όρεξη, ικανότητες και άπειρο ταλέντο και αυτό είναι που με εκνευρίζει σ’ αυτές τις περιπτώσεις, γιατί από μουσικούς, παιχταράδες όπως είναι οι Frozen Land και σαν μουσικούς θα τους κρίνω περισσότερο, παρά σαν συνθέτες, περιμένω πολλά παραπάνω που δεν είναι άλλο από τα αυτονόητα.
6.5/10
Δημήτρης Γκουτζιαμάνης
[email protected]
