Δεν έχουμε συνήθως την ευκαιρία να ακούμε πολλά πράγματα από το Βέλγιο. Η μικρή Ευρωπαϊκή χώρα, στη μέση της ηπείρου μας, δεν φαίνεται να είναι και πολύ παραγωγική στο heavy metal. Συνήθως όμως, όταν λαμβάνω κάτι από το Βέλγιο, προέρχεται από την ακραία σκηνή. Οι Paragon Impure, είναι ακριβώς μια τέτοια περίπτωση, αφού ανήκουν στη σκηνή του καθαρόαιμου black metal. Αυτό που αναγνωρίζω στην μπάντα και στον mastermind Noctiz, είναι η επιμονή του και η υπομονή του.
Οι Paragon Impure κυκλοφόρησαν το 2005 το ντεμπούτο τους “To Gaius (For The Delivery Of Agrippina)” και το 2009 για λόγους προσωπικούς αλλά και τεχνικούς, όπως λέει το δελτίο τύπου. Σχεδόν 10 χρόνια μετά, ζωή επανήλθε στην μπάντα και οι ηχογραφήσεις για τον δεύτερο δίσκο της μπάντας με τίτλο “Sade”, ο οποίος είναι αφιερωμένος στην κληρονομιά του Μαρκήσιου Ντε Σαντ.
Όσοι γνωρίζετε τη δουλειά του μεγάλου φιλοσόφου της δεκαετίας του 18ου αιώνα, θα γνωρίζετε ότι ήταν κάπως… να το πούμε αιρετική… να το πούμε λίγο όχι κομψή για τα δεδομένα της εποχής. Αιρετική είναι και η μουσική των Paragon Impure, οι οποίοι μένουν πιστοί στον κλασσικό νορβηγικό black metal ήχο, χωρίς να κάνουν καμία έκπτωση. Το πρώτο όνομα που έρχεται στο μυαλό κάποιου είναι οι Darkthrone της εποχής του “Transilvanian Hunger” και συνεχίζουμε με Immortal του “Battles In The North” για το επικό στοιχείο και αρκετούς Mayhem.
Νομίζω ότι δεν υπάρχει κάτι άλλο να πει κανείς για το “Sade”, όσον αφορά τον ήχο του. Δεν έχει τίποτε καινούργιο να προσφέρει ο δίσκο στο black metal, εκτός από 6 τραγούδια μεγάλης διάρκειας, τα οποία θα ικανοποιήσουν μάλλον, κάθε οπαδό της συγκεκριμένης περιόδου. Θα μπορούσα να πω ότι σε φάσεις, η μουσική των Paragon Impure με κούρασε με τα συνεχή επαναλαμβανόμενα blast beats και τα συγκεκριμένα black metal riffs, τα οποία είτε θα στηρίζονται σε tremolo picking είτε σε arpeggio τεχνική.
Η παραγωγή του δίσκου είναι αρκετά βρώμικη για να μπορέσει να περάσει και το συναίσθημα του αιρετικού στον ακροατή, αλλά πέρα από το 12-λεπτο “The Final Passion, Or The Passion Of Hell”, το οποίο κλείνει και το “Sade” και το οποίο έχει αρκετά επικά και αργά μέρη, δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάτι άλλο. Τα τραγούδια μοιάζουν πολύ, το ένα με το άλλο και δεν υπάρχει η απαραίτητη ποικιλία για να ξεκουραστεί το αυτί. Το άκουσα και προσπερνάω. Μόνο για τους λάτρεις της συγκεκριμένης περιόδου του black metal.
5/10
Δημήτρης Σταύρος
[email protected]
