Σε δύο χρόνια οι Καναδοί Annihilator (ή αν θέλουμε να είμαστε πιο ακριβείς, ο Jeff Waters) κλείνουν 40 χρόνια ιστορίας, με μία εντυπωσιακή και ταυτόχρονα ταραχώδη δισκογραφική παρουσία. Ταραχώδη καθώς μετά τα κλασσικά “Alice in Hell” και “Never, Neverland” οι κυκλοφορίες των Annihilator δεν μπόρεσαν να φτάσουν ποτέ στο επίπεδό των δύο πρώτων δίσκων. Υπήρχαν, βέβαια, καλές στιγμές, όπως τα “Carnival Diablos”, “Feast” και το πιο πρόσφατο “Ballistic, Sadistic”, όμως η πλειονότητα των δίσκων κινούταν ανάμεσα στο «απλά καλό» έως «μέτριο».
Παρόλα αυτά, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει το ταλέντο του Waters και κανείς δεν μπορεί να πει πως μια νέα κυκλοφορία των Καναδών θα περάσει απαρατήρητη όχι μόνο από τους οπαδούς της μπάντας, αλλά και από τους οπαδούς του metal γενικότερα. Φέτος, δύο χρόνια μετά το “Ballistic, Sadistic”, που απέσπασε καλές κριτικές, οι Annihilator επιστρέφουν με τον καινούργιο τους δίσκο, “Metal II”. Είναι όμως το “Metal II” όντως ένας καινούργιος δίσκος;
Βλέποντας κάποιος το “II” πολύ εύλογα θα υποθέσει πως το νέο album είναι η συνέχεια του “Metal”, που είχε κυκλοφορήσει το 2007. Και θα έχει δίκιο που θα κάνει αυτή την υπόθεση, αλλά δυστυχώς θα είναι λανθασμένη. Και αυτό γιατί το “Metal II” πρόκειται ουσιαστικά για επανηχογράφηση του “Metal” με κάποιες διόλου ευκαταφρόνητες αλλαγές.
Καταρχάς, έχουμε την επιστράτευση του Stu Block στα φωνητικά και του τεράστιου Dave Lombardo στα τύμπανα, που από μόνο του είναι ένα γεγονός που αρκεί για να τραβήξει τα βλέμματα του metal κοινού σε αυτή την κυκλοφορία. Τώρα θα μου πείτε «καλά, έφερε αυτούς τους μουσικούς για να επανηχογραφήσει το “Metal”;», και δεν θα είναι άστοχη ως παρατήρηση. Όμως, ίσως ακριβώς επειδή το “Metal” ήταν μια κυκλοφορία που είχε λάβει αρκετές κακές κριτικές, επέλεξε ο Waters να το ξαναπιάσει.
Και έχω να πω πως η επιλογή αυτών των δύο μουσικών ήταν πολύ εύστοχη. Από τη μία ο Block πραγματικά κυριαρχεί στο δίσκο και με τα φωνητικά του, που πότε είναι πιο βαθιά και δυνατά και πότε πιο τραχιά και ελαφρά τσιριχτά, δίνει αυτή την ωραία thrash αισθητική που δεν είχαν καταφέρει να δώσουν τα φωνητικά του Dave Padden, του οποίου η φωνή είχε μια πιο pop χροιά. Και σίγουρα αυτό ήταν και ένας από τους λόγους που το “Metal” δεν είχε καταφέρνει να πείσει οπαδούς και κριτικούς.
Ο Lombardo από την άλλη, κάνει και αυτός εξαιρετική δουλειά στα τύμπανα, αλλά στην περίπτωση του δεν σώζει κάποια κατάσταση, αφού φοβερός ήταν και ο Mike Mangini στον αρχικό δίσκο. Του έχει δοθεί, όμως, χώρος να παίξει με το δικό του τρόπο και να κάνει κάποιες μικροαλλαγές εδώ κι εκεί και αυτό φαίνεται στο τελικό αποτέλεσμα με τα τύμπανα να είναι πολύ δυνατά και να δίνουν την απαραίτητη βαρύτητα στα κομμάτια.
Όσον αφορά την κιθάρα, και εδώ έχουν γίνει κάποιες μικρές αλλαγές σε κάποια κομμάτια, αλλά αυτό αφορά στα μέρη του Waters. Όλες οι guest εμφανίσεις που υπήρχαν στον αρχικό δίσκο, που ήταν και πάρα πολλές (Jeff Loomis, Alexi Laiho, Jesper Strömblad, Michael Amott, για να αναφέρω μερικές), έχουν παραμείνει ανέγγιχτες.
Πάμε τώρα στα τραγούδια, των οποίων η σειρά δεν έχει ακολουθήσει εκείνη του “Metal”, αλλά έχει γίνει ανακατάταξη, με το καταιγιστικό “Chasing the High” και το δυνατό “Downright Dominate” να ανοίγουν το album. Το μόνο κομμάτι που έχει αφαιρεθεί είναι το “Operation Annihilation”, αλλά στη θέση του μπορούμε να απολαύσουμε μια πολύ ωραία και δυνατή διασκευή του “Romeo Delight”, των Van Halen. Το ότι δεν έχουν πειραχτεί άλλα τραγούδια, σημαίνει ότι θα ακούσουμε και πάλι τη διασκευή στο “Heavy Metal Maniac” των Exciter, σε μια καινούργια, αλλά το ίδιο εκρηκτική, εκδοχή.
Ακούγοντας το “Metal II”, ακόμα και να μην έχεις ακούσει το “Metal” και τα πιο μελωδικά και pop φωνητικά του Padden, καταλαβαίνεις για ποιο λόγο είχε λάβει αρκετές κακές κριτικές ο δίσκος το 2007. Για παράδειγμα, το “Couple Suicide” φεύγει εντελώς από το thrash, καθώς πρόκειται για μια σύνθεση που ταιριάζει περισσότερο στο χώρο του heavy rock ή ακόμα και του glam rock. Επίσης υπάρχουν κάποια τραγούδια που είναι κάπως επίπεδα και μονότονα, χωρίς να προσφέρουν κάτι, όπως είναι τα “Smothered”, “Kicked” και “Detonation”, με το τελευταίο αν και «δανείζεται» το κυρίως riff του “Children of the Grave” των Black Sabbath, δεν καταφέρνει να πείσει πολύ.
Μπορεί το “Metal” να μην ήταν η thrash metal βόμβα, που πολλοί μπορεί να περίμεναν, και να ήταν άνευρο σε πολλά σημεία, με κάποιες αδιάφορες συνθέσεις και φωνητικά σε ορισμένα τραγούδια που ήταν εκτός τόπου (για thrash κυκλοφορία), όμως το “Metal II” ήρθε για να διορθώσει μερικά πράγματα και να αποτελέσει την καλύτερη εκδοχή του αρχικού δίσκου.
Το παίξιμο είναι αρκετά συμπαγές και δυνατό και τα φωνητικά του Block βοηθάνε στο να δοθεί στα κομμάτια η απαραίτητη βαρύτητα. Πολύ ωραία είναι και η παραγωγή, όπως άλλωστε ήταν και η παραγωγή του “Metal”. Γενικά, θα έλεγα πως πρόκειται για μια αξιοπρεπή κυκλοφορία που στέκεται ψηλότερα από την αρχική εκδοχή της. Ίσως εκείνοι που μίσησαν το “Metal” να μη δώσουν καμία ευκαιρία στο “Metal II”, όμως εκείνοι που έχουν κάπως πιο ανοιχτούς μουσικούς ορίζοντες αξίζει να του δώσουν μια ευκαιρία.
7/10
Μίνως Ντοκόπουλος
[email protected]
