Μία ιδιαίτερη σύμπραξη κάνει η γνωστή Ελληνική μπάντα Spectral Lore με την one man band Mare Cognitum του Jacob Buczarski. Πάνω κάτω έχουμε κάποια ιδέα για τη μουσική πορεία του Ayloss και την επιτυχημένη μέχρι τώρα πορεία του στην Black σκηνή, βγάζοντας τη μία Split κυκλοφορία μετά την άλλη. Στο σήμερα και στο “Sol”, έναν πλήρως ατμοσφαιρικό Black Metal δίσκο, που σε ταξιδεύει με τις μακρόσυρτες μελωδίες του σε κάθε ευκαιρία, κάνοντας την ακρόαση αρκετά ενδιαφέρουσα. Αρχίζοντας λέγοντας για την θεματολογία που έχουν επιλέξει, όπου περιστρέφεται γύρο από το διάστημα και το σύμπαν, δίνοντας την ευκαιρία στον ακροατή να αφεθεί στα αέρινα στοιχεία που σου προσκομίζουν, δημιουργώντας τον δικό σου κόσμο και το δικό σου πλαίσιο για την μουσική τους. Δύσκολος και συνάμα απλός δίσκος ο “Sol”, περιέχοντας τρία κομμάτια απόλυτα διαιρεμένα, ακούγοντας έτσι ένα από την κάθε μπάντα και ένα από κοινού. Πρώτοι στην σκηνή ανεβαίνουν οι Mare Cognitum με το “Sol Ouroboros “, ένα εισοσιεννιάλεπτο κομμάτι που αν και θέλει αρκετή προσπάθεια να το ακολουθήσεις σε συνεπαίρνει με τις γρήγορες εναλλαγές ανάμεσα στον σκληρό Black ήχο και τα Ambient μέρη, καθώς και στον ρυθμό που ανεβοκατεβαίνει ανάλογα τις διαθέσεις. Ωραίο το αποτέλεσμα χωρίς κάτι το εξεζητημένο, ακούγοντας “κλασικά” επηρεασμένη riff θεματολογία, με αρκετά μονότονα μέρη, κάτι που δεν συντέλεσε αρνητικά σε αυτό το κοσμικό ταξίδι. Σειρά παίρνουν οι Spectral Lore με το “Sol Medius”, έναν επίσης τραβηγμένο σε διάρκεια δίσκο στα εικοσιέξι λεπτά αυτή τη φορά. Και εδώ είναι που βλέπουμε το πόσο ταιριάζουν οι δύο αυτές μπάντες. Χωρίς να αλλάζουμε φόντο και τοπία συνεχίζουμε στο ίδιο κλίμα, με πιο υπόκωφους ήχους και λίγο πιο πεσμένους και υπνωτικούς τόνους. Παρατηρούμε μία ιδιαίτερη μαεστρία στην επιλογή και την πολυπλοκότητα των στοιχείων, αλλά και της τεχνικής στην δουλειά του Ayloss, δημιουργώντας έτσι καλύτερες εντυπώσεις. Τρίτο και τελευταίο κομμάτι το “Red Giant”, ένα πλήρως instrumental κομμάτι που θυμίζει αρκετά το “Underneath the Universe I” των Thorns και σε δομή, αλλά και στον τρόπο που εξελίσσεται. Στα αρνητικά έχω να πω ότι θα μου άρεσε μία πιο “καθαρή” παραγωγή, έτσι ώστε να μπορώ αυτόν τον βάρβαρο και παγωμένο ήχο να τον τρώω στα μούτρα, κάτι που δυστυχώς δεν συμβαίνει. Επίσης θα μου άρεσε στα επιθετικά μέρη του δίσκου να υπήρχαν περισσότερες τεχνικές πινελιές, για να ξεχνιέται ο ακροατής, αλλά και να υπάρχουν κάποια σημεία που θα ξεχωρίζουν μέσα στα τριαντάλεπτα κομμάτια. Ο δίσκος θα αποδώσει πολύ καλύτερα άμα τον βάλεις στα ηχεία, κλείσεις παντζούρια και ξαπλώσεις ενώ έχεις διώξει ότι βασανίζει το μυαλό σου. Σίγουρα κάτι που δεν ακούμε συχνά.
7.5/10
Αλέξανδρος Κωνσταντουράκης
