Πέρασε πολύς καιρός από τότε που άκουσα τόσο καλό δίσκο, όσο τον τελευταίο των 1349. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Το 2009 κυκλοφόρησαν το ”Revelations Of The Black Flame” που ήταν ένας εξαιρετικός δίσκος, αλλά αρκετά ”περίεργος” και ”ιδιότροπος” ως προς τον τρόπο που είχαν δομηθεί τα κομμάτια και αυτό έκανε αρκετούς να θεωρήσουν τον δίσκο ως στραβοπάτημα της μπάντας. Αυτή την φορά ο πέμπτος LP δίσκος τους είναι απλά επίθεση και χαοτικό feeling γεμάτο διαστροφή. Δεκατρία κομμάτια έχει ο δίσκος, αν και τα μισά είναι κάτι σαν ambient περάσματα ανάμεσα στα ”πραγματικά” κομμάτια του δίσκου και αυτό μου τράβηξε την προσοχή. Τα φωνητικά του Ravn είναι απλά από κάποιο άλλο γαλαξία, γεμάτα εκφραστικότητα και φοβερές εναλλαγές μέσα στα κομμάτια και έτσι δεν τα βαριέσαι όσο και να τα ακούς. Ο Frost έκανε πραγματικά απίστευτη δουλειά στον τομέα των τυμπάνων και πραγματικά βουλώνει κάθε στόμα που θα μπορούσε να πει ότι ο drummer αυτός ξέπεσε σύμφωνα με την τελευταία κυκλοφορία των Satyricon. Απίστευτα διεστραμμένα riffs στις κιθάρες που σε κάνουν κάθε φορά που ακούς τα κομμάτια, να κερδίζεις και κάτι παραπάνω. Κομμάτια που με καθήλωσαν ήταν το ”Atomic Chapel”, ”Pandemonium Warbells” και το ”The Devil Of The Desert”, που σε κάποιο σημείο αλλάζει συνέχεια μέτρο και χάνεις την αίσθηση του ρυθμού, αλλά και στο τέλος κλείνει με ένα ωραίο Fade In μιας μελωδίας στο πιάνο. Απλά απίστευτο. Για μένα αυτός ο δίσκος είναι μέχρι τώρα ο καλύτερος black metal δίσκος για το 2010 αλλά και χωρίς να υπερβάλω μία από τις καλύτερες Black Metal κυκλοφορίες που έχω ακούσει.
9/10
Ηλίας Μαρόγλου
