Που βρέθηκαν όλα αυτά τα ιταλικά συγκροτήματα και τι θέλουν από τη ζωή μας; Την απάντηση καλούνται να δώσουν οι Alogon με το ντεμπούτο album τους “Chrysalis”. Το πρώτο πράγμα που θα ξεχωρίσει κανείς σε αυτή την κυκλοφορία είναι το πανέμορφο εξώφυλλο με το όνομα της μπάντας γραμμένο με ελληνική γραμματοσειρά και το σκούρο μπλε χρώμα να κυριαρχεί. H πεταλούδα θυμίζει μάλιστα το “The Buttefly Effect” των Elis.
Βέβαια, οι Γενοβέζοι δεν θα μπορούσαν να βρίσκονται πιο μακριά από το ατμοσφαιρικό metal των Elis. Το κουαρτέτο που μπορεί να θεωρηθεί νεοσύστατο, καθώς σχηματίστηκε το 2016, αναμειγνύει ambient, Dream Theater, Tool τριών πρώτων δίσκων, djent και ακραιομεταλλικές σφήνες. Οι τελευταίες εμφανίζονται μέσω ορισμένων απρόσμενων, αλλά καθόλου αταίριαστων growls. Η χρήση τους γίνεται με τρόπο έξυπνο και συνετό και περιορίζεται μόνο εκεί που είναι πραγματικά απαραίτητες (“The Fool”).
Το υπερτεχνικό παίξιμο του Jack Repetti στο μπάσο κλέβει την παράσταση, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι υπόλοιποι στερούνται τέτοιων δεξιοτήτων. Άλλωστε, μιλάμε κατά βάση για μια progressive metal μπάντα, οπότε τα standards σε αυτό το ζήτημα είναι υψηλά. Πάντως το «τόσο όσο» των Alogon και οι σωστές επιρροές τους είναι ικανά να κερδίσουν τις εντυπώσεις progsters και μη, παρά τα όποια στραβοπατήματα, που ούτως ή άλλως αναμένει κανείς από πρώτο δίσκο. Κυρίως γιατί μπορούν να είναι περίπλοκοι, χωρίς να είναι παιδαριωδώς επιδειξιομανείς
Τα όποια προβλήματα εντοπίζονται σε μικρολαθάκια στην παραγωγή, στην προφορά και σε ορισμένες αμήχανες στιγμές που φαίνεται ότι θέλουν να μας πάνε κάπου καλά μουσικά αλλά δεν ξέρουν ακριβώς που (κυρίως το πρώτο μισό του δίσκου). Δηλαδή, παίζουν αρκετά ενδιαφέροντα πράγματα για να τραβήξουν την προσοχή του ακροατή (τα βιολιά στο “Husk”), αλλά υπάρχουν φάσεις που αυτή την προσοχή δεν ξέρουν τι να την κάνουν. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα κάποιες αμήχανες στιγμές, που όμως δεν χαλάνε την συνολική εικόνα.
Όταν οι πειραματισμοί τους βρίσκουν τον στόχο τους (όπως για παράδειγμα με τις πολυφωνικές χορωδίες του “Fortune Bound” και τα πανέμορφα synthesizers στο εισαγωγικό πρελούδιο “Arhat”), αποδίδουν άριστα κοιτώντας στα μάτια ορισμένες από τις κορυφαίες μπάντες του progressive metal ήχου. Το “Chrysalis” είναι ονειρικά μελωδικό εκεί που πρέπει, αλλά δαγκώνει με growls και σκληρές κιθάρες στα σωστά σημεία, χαρίζοντας ένα ισορροπημένο αποτέλεσμα. Το οποίο μπορεί να μην είναι πάντα τέλειο, αλλά βγάζει μια γνησιότητα προθέσεων μουσικά που αφήνει εντέλει θετικό πρόσημο. Πως λέγεται στα ιταλικά το «πολλά υποσχόμενοι»;
7,5/10
Χρύσα Γιουρμετάκη
chrysag.nioti@gmail.com
