Ο Rick Rubin κάποτε αποκάλεσε τους Trouble “μπάντα με τα χίλια πρόσωπα”. Χαρακτηρισμό που προσπάθησε να αποδείξει στην πράξη από την πρώτη κιόλας μεταξύ τους συνεργασία. Ο δίσκος που φέρει το ονομά τους, αποτελώντας αιτία να μετονομαστεί το ντεμπούτο τους από “Trouble” σε “Psalm 9” είναι πάνω από όλα ένας δίσκος επαναπροσδιορισμού. Ο δαιμόνιος παραγωγός αναλαμβάνει εδώ πλήρως τα ηνία. Εκτός τη θέση του πίσω από την κονσόλα, οι Trouble ανήκουν πλέον στο δυναμικό της δισκογραφικής εταιρείας του Def American. Από τον Johnny Cash μέχρι τους System Of A Down, η τελευταία έχει αποτελέσει σπίτι πολλών θρύλων της μουσικής βιομηχανίας.
Οι αρχές της δεκατίας του ενενήντα βρίσκουν τους Trouble να αυξάνουν το tempo και να απομακρύνονται μερικώς από ένα ιδίωμα του οποίου υπήρξαν πρωτεργάτες. Τη θέση του ήρθε να καταλάβει κλασσικό heavy metal, blues και ψήγματα αυτού που αργότερα θα αποκαλούσαμε stoner rock. Η παραγωγή του Rubin τυλίγει όλα τα παραπάνω σε μια εύπεπτη συσκευασία. Όσο εύπεπτος μπορεί να θεωρηθεί ένας δίσκος γεμάτος κλασσικά heavy metal solo την εποχή που το grunge ετοιμαζόταν να γνωρίσει πρωτοφανή άνθιση και την ίδια στιγμή η underground metal σκηνή πόνταρε σε ταχύτητες και όγκο thrash metal φιλοσοφίας. Τα 40 bpm και το ρετουσάριμα του Rubin δεν ήταν αρκετά για να καλύψουν εντελώς την άρρηκτη σχέση της μπάντας με την κληρονομιά των Black Sabbath, όπως αποδεικνύεται στα “Psychotic Reaction” και “R.I.P.”.
Ταυτόχρονα, έχουμε έναν Eric Wagner που εντυπωσιάζει με την εξέλιξη και τη διαφοροποίηση του σε σχέση με τις προηγούμενες ερμηνείες του. Στα “The Wolf” και “All Is Forgiven” ακούμε μια θεατρικότητα κι ένα εύρος που ως τότε δεν είχαμε συναντήσει στη φωνή του. Ο νεοφερμένος Barry Stern κρατάει τις μπαγκέτες του προκατόχου του με χαρακτηριστική ευκολία και προσδίδει με τις εναλλαγές στο παίξιμο του μια νέα διάσταση στον ήχο των Trouble. Τα τύμπανα στο “E.N.D.” αιχμαλωτίζουν την προσοχή του ακροατή και ταυτόχρονα λίγη από την πεμπτουσία των thrash metal θρύλων εκείνης της περιόδου.
Αν ήταν να συγκρίνουμε την τρίτης κυκλοφορία των Trouble με αντίστοιχο δίσκο άλλης μεγάλης μπάντας, θα επιλέγαμε το “Painkiller” των Judas Priest. Οι ηθικοί αυτούργοί ενός ήχου που χαρακτήρισε μια ολόκληρη σκηνή κάνουν ένα βήμα πίσω. Όχι ως δείγμα στασιμότητας ή εφυσηχασμού, αλλά για να υποδείξουν τον τρόπο που μπορεί να διανθιστεί η προκαθορισμένη από τους ίδιους φόρμουλα. Κι όπως φαίνεται στο εναρκτήριο “At The End Of My Daze”, ο τρόπος είναι μόνο ένας: να φτιάχνεις καταπληκτικά τραγούδια.
8,5/10
Χρύσα Γιουρμετάκη
chrysag.nioti@gmail.com
