Το πρώτο πράγμα που έχω να επισημάνω για τους Byrdi είναι ότι το συγκρότημα ή η δισκογραφική του πρέπει να αλλάξουν manager. Δε γίνεται να αποφασίζεις ότι ο δίσκος σου θα κυκλοφορήσει πάνω κάτω ένα μήνα μετά το “Kvitravn” των Wardruna, θα χάσεις πολύ momentum γιατί οι ακροατές του σκανδιναβικού folk θα δώσουν βάση εκεί και ίσως να μη σε πάρουν καν χαμπάρι ότι έβγαλες νέο δίσκο.
Αυτό το λέω γιατί ενώ οι Byrdi έχουν ήδη κυκλοφορήσει δύο αξιόλογους δίσκους σκανδιναβικού folk, δεν έχουν τη δημοφιλία των προαναφερθέντων συμπατριωτών τους. Κάποιοι θα πουν ότι δεν έχουν και την ποιότητά τους, αλλά εγώ δε θα μπω σε αυτή τη διαδικασία σύγκρισης καθώς ο τρόπος που τα δύο συγκροτήματα προσεγγίζουν τη μουσική είναι διαφορετικός. Οι Byrdi δεν είναι τόσο σκοτεινοί, και επίσης δεν αναλώνονται στο να περιορίζονται σε αυτό που έρχεται στο μυαλό μας όταν ακούμε για folk μουσική, με τα στερεότυπά του, αλλά δείχνουν πως έχουν βαθιές γνώσεις πραγματικής παραδοσιακής νορβηγικής μουσικής.
Εννοείται πως αυτό σημαίνει ότι και τα όργανα που χρησιμοποιήθηκαν στο δίσκο, καθώς και το στυλ των φωνητικών, είναι παραδοσιακά, άλλα είναι πιο γνωστά (πχ. Mellotron, άρπα, φλάουτο) κι άλλα όχι τόσο (nyckelharpa, never-lur, jaw harp). Συνολικά όμως χρωματίζουν τις συνθέσεις χωρίς να τις βαραίνουν, τις εμπλουτίζουν ακριβώς όσο χρειάζεται. Το ηχητικό αποτέλεσμα είναι ικανό να σε ταξιδέψει νοητά στις φυσικές ομορφιές της Νορβηγίας, και αυτό είναι το μεγαλύτερο κατόρθωμά του. Σε αυτό συμβάλλει και η πολύ καλή παραγωγή που αναδεικνύει τα πάντα χωρίς να θάβει κανένα όργανο.
Το αποτέλεσμα είναι αξιόλογο και ακούγεται ευχάριστα και ο μόνος λόγος που δε θα πρότεινα το δίσκο σε κάποιον είναι επειδή δεν του αρέσει το συγκεκριμένο είδος ή αν προτιμάει τα πιο σκοτεινά μονοπάτια της μουσικής. Αλλιώς είναι μια πραγματικά υπέροχη δουλειά, που κρατάει ευχάριστη συντροφιά στον ακροατή, και ίσως τον παρακινήσει κιόλας να ψάξει περισσότερο το folklore της Νορβηγίας, είτε μουσικά είτε ιστορικά.
7/10
Σταύρος Πισσάνος
[email protected]
