Η επιστροφή των Ελβετών Messiah στη σκηνή συνοδεύτηκε από την κυκλοφορία ενός αχρείαστου και ανούσιου (κατά την άποψή μου) EP με τίτλο “Fatal Grotesque Symbols – Darken Universe”. Η μπάντα έχει μέχρι στιγμής τέσσερις περιόδους στην ενεργό δράση, τις 1984–1988, 1990–1995, 2003 και από το 2017 έως τώρα. Το “Fracmont” είναι το έκτο studio album τους, σε ένα κατάλογο που περιλαμβάνει σωρεία άλλων κυκλοφοριών.
Τι έχουν να πας πουν λοιπόν σήμερα οι Messiah; Άξιζε η επανασύνδεσή τους για ακόμη μία φορά; Δεν θα το έλεγα. Σεβαστό το γεγονός ότι θέλουν να δώσουν άλλη μια ευκαιρία στη μπάντα, ειδικά όταν από τα τέσσερα μέλη το ένα είναι ιδρυτικό και τα άλλα τρία μπήκαν το 1990. Είναι μια εποχή που τους ευνοεί μεν επειδή έχουν περισσότερες ευκαιρίες προώθησης, πρέπει όμως να έχουν και κάτι σημαντικό να πουν μουσικά δε.
Και εδώ είναι που διαφωνώ με τη μπάντα. Αρχικά, το intro που έχουν βάλει είναι εκνευριστικό. Μπορεί να κρατάει μόνο δύο λεπτά, αλλά παρακαλούσα να τελειώσει. Δεν είναι για όλους τα symphonic intros παιδιά. Symphonic στοιχεία μάλιστα βάζουν και στο επόμενο, ομώνυμο, τραγούδι του album το οποίο όμως στα δέκα λεπτά που κρατάει δεν καταφέρνει να πει απολύτως τίποτα.
Μιλάμε για death/thrash metal παλιάς κοπής, τόσο mid-tempo όσο και up-tempo ταχυτήτων. Στα δεύτερα μάλιστα οι ρυθμοί είναι τόσο μονότονοι και κοινότυποι που προκαλούν χασμουρητό. Όσο για τον τραγουδιστή, προσπαθεί αλλά δεν μπορεί. Ακούγεται πολύ γερασμένος, κουρασμένος και η χροιά του είναι τόσο παράξενη που χαλάει το όποιο αποτέλεσμα βγαίνει στο τέλος.
Γενικά, το “Fracmont” προσπαθεί σε πολλά σημεία να χτίσει ατμόσφαιρα. Γι’ αυτό και οι μεσαίες διάρκειες. Γι’ αυτό υπάρχουν και symphonic στοιχεία, αφού πέρα από το intro έχουμε και κάποιες τζούρες στα κανονικά τραγούδια. Επαναλαμβάνω ότι δεν τους βγαίνει, καθώς δεν είναι για όλους. Τέλος, υπάρχουν και αρκετά μελωδικά/ακουστικά κοψίματα τα οποία τα έβαλαν μάλλον για ποικιλία και έκαναν την κατάσταση ακόμα χειρότερη.
Δεν ξέρω αν έπαιζαν πάντα έτσι οι Messiah (και δεν έχω όρεξη να μάθω) ή αν με τα τόσα χρόνια αποχής είχαν ανεκμετάλλευτες ιδέες και τις πέταξαν όλες εδώ πέρα. Το album είναι μπερδεμένο, κακογραμμένο και μου βγάζει ένα αέρα προχειρότητας. Είκοσι έξι χρόνια μετά την τελευταία δουλειά σου, αυτό δεν επιτρέπεται.
Υ.Γ.: Ο ψαλμός “Ave Maria” με τον οποίο αρχίζει το τελευταίο κομμάτι, με έκανε να γελάσω τόσο πολύ που κυριολεκτικά μου βγήκε ο καφές από τη μύτη.
3,5/10
Γιώργος Τερζάκης
geo.terzakis@gmail.com
