Έπρεπε να καταλάβω από το όνομα της μπάντας ότι θα υποφέρω σ’αυτήν την κριτική. Και πως να μην υποφέρεις όταν οι Γερμανοί πιτσιρικάδες έχουν σαν σήμα τους τη μύξα και υποστηρίζουν ότι παίζουν snot’n’roll. Καταλαβαίνω ότι σαν μυξιάρικα είναι πολύ περήφανοι για τις σωματικές τους εκκρίσεις, όταν αυτό όμως γίνεται εμμονή και χρησιμοποιείται ως νεωτερισμός και ως μέσο προώθησης της μπάντας, εγώ προσωπικά θα τους δωρίσω μια σακούλα απ’τον εμετό μου. Μουσικά τα καταφέρνουν σχετικά καλύτερα, αν εξαιρέσεις τις κραυγές της τραγουδίστριας που είναι σχεδόν πάντα εκτός τόνου και έχουν όση επιθετικότητα βγάζει ένα νεογέννητο γατί. Και πρέπει να την υπολογίζουν και σαν μεγάλο απόκτημα αφού το δεύτερο τραγούδι του δίσκου έχει το όνομά της! Ορισμένες αξιοπρεπείς ιδέες και το τραγούδι “Final Day”, είναι τα μόνα θετικά στοιχεία του άλμπουμ, όσο και να έψαξα με υπομονή για να μην γίνω άδικος. Ακόμα και στο κοπιάρισμα των Hellacopters ή των Turbonegro ακούγονται απελπιστικά λίγοι. Απορώ μάλιστα πως κατάφεραν και κυκλοφόρησαν και δεύτερο άλμπουμ μιας και το πρώτο τους είναι στο ίδιο χάλι. Άβυσσος η ψυχή της εταιρείας. Ίσως κάποιοι νεόκοποι πάνκηδες να τους βρουν ενδιαφέροντες μιας και η επαφή τους με το είδος είναι περιορισμένοι, για τους μεγαλύτερους και πιο ψαγμένους φίλους του είδους όμως θα περάσουν και δεν θ’ακουμπήσουν. Βασικά πρόκειται για δίσκο που, χωρίς να θέλω να φανώ σωβινιστής ή προκλητικός, είναι μόνο για Γερμανούς. Μακριά κι αλάργα που λένε.
4/10
Νίκος Κεφαλίδης
[email protected]
