Υπάρχουν είδη μουσικής που ταιριάζουν αρμονικά μεταξύ τους και άλλα που απλά δεν μπορούν. Υπάρχουν επίσης και μπάντες/μουσικοί που προσπαθούν ντε και καλά να βάλουν στο μπλέντερ ότι χωράει ο ανθρώπινος νους για να εντυπωσιάσουν με το τελικό αποτέλεσμα να είναι το λιγότερο για γέλια. Κάτι ανάμεσα σε όλα αυτά είναι και η περίπτωση των Ιταλών Radiance. Αυτή η heavy metal, prog/power, συμφωνική, ατμοσφαιρική, τεχνική και πειραματική προσέγγιση μπερδεύει, διχάζει και ξεφεύγει χιλιόμετρα από το επιθυμητό αποτέλεσμα. Δεν μπορείς από τη μια να θες να ακουστείς σαν Arcturus και Cynic και από την άλλη σαν Crimson Glory. Η πλειονότητα των μουσικών (αν θέλουν να λέγονται έτσι) ψάχνονται, ακούν και αγαπούν μπάντες από όλο το φάσμα του metal και όχι μόνο, αλλά όλοι κατασταλάζουν κάπου ηχητικά. Οι Radiance δεν έχουν βρει ακόμη τι μουσική θέλουν να παίξουν. Οι λίγες καλές ιδέες που βρίσκονται εδώ πνίγονται από μια φτωχή και αδύναμη παραγωγή. Δεν γνωρίζω που και πως ηχογραφήθηκε το “Undying Diabolyca”, αλλά σίγουρα αν είχε ηχογραφηθεί στο υπόγειο του σπιτιού μου πιθανόν να ακουγόταν καλύτερα. Τα πολύπλοκα και progressive μέρη είναι εκεί απλά για να υπάρχουν και δεν εξυπηρετούν πουθενά. Τα μεγάλα σε διάρκεια τραγούδια (κατά μέσο όρο 8 λεπτά) που αποτελούν την πλειοψηφία, κατ’ εμέ θα έπρεπε να είναι αρκετά μικρότερα. Υπάρχουν στιγμές που πραγματικά χάνεις τη μπάλα, δεν καταλαβαίνεις τι ακούς. Προσωπικά όση ώρα το άκουγα υπήρχε μια φωνή που μου έλεγε να πατήσω το “stop”. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί προσπαθούν να ακουστούν τόσο progressive εφόσον αυτό δεν είναι το δυνατό τους σημείο. Αν έδιναν έμφαση στη heavy metal πλευρά τους το αποτέλεσμα ίσως να ήταν καλύτερο. Οι φωνητικές γραμμές είναι επίπεδες και στο μεγαλύτερο μέρος του album καλύπτονται από τον αχταρμά των riffs που ξεχύνονται από παντού. Τα τυπικά ατμοσφαιρικά περάσματα μαζί με τα μέτρια και ανυπόφορα soprano φωνητικά της Karin Baldanza κάνουν την ακρόαση μαρτύριο και το τελικό αποτέλεσμα αφόρητα βαρετό. Λυπάμαι που θα το πω, αλλά νομίζω πως αυτή η μπάντα χρειάζεται αρκετό χρόνο για ν’ ανασυνταχθεί και πολλή πολλή εξάσκηση. Παρόλο που υπάρχουν από το 2004 και αυτή είναι η πρώτη κυκλοφορία τους, πιστεύω ότι δεν ήταν έτοιμοι για ένα τέτοιο βήμα. Το “Undying Diabolyca”είναι ένα από τα πιο κουραστικά ντεμπούτα (και metal albums γενικότερα) που έχω ακούσει τα τελευταία x χρόνια …
2/10
Παναγιώτης Παπαλεξόπουλος
