Η αρχή του μεγαλείου. Κάπως έτσι θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ο συγκεκριμένος δίσκος, ο τέταρτος για τους Therion. Εδώ ξεκίνησαν ουσιαστικά όλα για τους Therion που λάτρεψε και αγάπησε η πλειοψηφία του κόσμου. Εδώ πλέον από την πρώτη νότα καταλαβαίνεις και αναγνωρίζεις το συγκρότημα που λατρεύτηκε και αγαπήθηκε ευρέως. Εδώ βρήκαν τον ήχο και την κατεύθυνση που, κακά τα ψέματα, τους ταίριαζε απόλυτα και τους έδωσε άπλετο χώρο να μεγαλουργήσουν. Κι αν λείπει κάτι σε σύγκριση με τα album που ακολούθησαν, αυτό είναι η έλλειψη ενός εξόφθαλμου hit τραγουδιού, κάτι που φερ’ ειπείν εκτόξευσε το “Theli”.
Αλλά δεν είναι μόνο ο απογαλακτισμός και η απομάκρυνση (σχεδόν) κάθε death metal στοιχείου στη μουσική τους. Δεν είναι μόνο ότι τα συμφωνικά στοιχεία εδώ πρωταγωνιστούν πλήρως (έστω και σε προηχογραφημένη μορφή, γνωρίζοντας την ανυπαρξία οικονομικής υποστήριξης εκείνη την εποχή μιας και ακόμα ήταν άγνωστο όνομα στη metal κοινότητα). Είναι η έντονη και απότομη συνθετική βελτίωση και εξέλιξη, το πάντρεμα παλιών και νέων μελωδικών στοιχείων, η προσθήκη νέων πειραματισμών που ταιριάζανε καλύτερα στη νέα κατεύθυνση, είναι η συνθετική ισορροπία όλων των στοιχείων, είναι και η ανάδειξη της κουλτούρας της Μέσης Ανατολής, κάτι που για το 1995 ήταν απίστευτα πρωτοπώρο.
Αν οι προηγούμενοι δύο δίσκοι ήταν το όχημα της μετάβασης στη νέα εποχή, το “Lepaca Kliffoth” είναι η άφιξη και η τελειοποίησή της. Η θεαματική βελτίωση εντοπίζεται ακόμα και στους στίχους. Επίσης, σε αυτόν το δίσκο είναι που ξεκίνησε η χρήση οπερετικών φωνητικών που σε συνδυασμό με την πρωταγωνιστική χρήση των συμφωνικών στοιχείων καθιέρωσε τον ήχο σήμα κατατεθέν τους, μαζί με τις folk ανατολίτικες μελωδίες. Και για κερασάκι στην τούρτα, αλλά και για να δώσουν ένα hint σε όσους ακόμα δεν είχαν καταλάβει από πού αντλούσαν έμπνευση, έριξαν και μια διασκευή στο “Sorrows Of The Moon” των Celtic Frost, όντας από τους λίγους που εμπνεύστηκαν από αυτό το συμφωνικό μονοπάτι των Ελβετών, μιας και μέχρι τότε η πλειοψηφία εμπνεόταν από την πιο σκοτεινή και ακραία έκφρασή τους (βλέπε δεύτερο κύμα black metal).
Αν υπάρχει κάτι αρνητικό στο δίσκο, και που στην τελική τον εμπόδισε να αποκτήσει τη δημοφιλία του “Theli”, είναι τα φωνητικά του Christofer Johnsson, τα οποία εδώ διαθέτουν ακόμα μια death metal χροιά, αλλά χωρίς τη σκληράδα, απόρροια των προηγούμενων κυκλοφοριών, και τα οποία σε πολλά σημεία, λόγω της εκτεταμένης αλλαγής, δεν ταιριάζουν και πολύ με το μουσικό κομμάτι και ακούγονται κάπως παράταιρα και εκτός κλίματος (όχι παντού εννοείται). Ακόμα κι αυτό όμως, διαθέτει τη δική του γοητεία σήμερα. Και στην τελική, είναι ο δίσκος που άνοιξε το δρόμο για όλα τα αριστουργήματα που ακολούθησαν και απέδειξε ότι αυτά δεν προέκυψαν ξαφνικά και από το πουθενά, κι ας μην πήρε χαμπάρι η πλειοψηφία το δίσκο εκείνη την εποχή. Ακόμα σνομπάρεται από κάποια άτομα εδώ που τα λέμε, αλλά δε μπορούμε να επέμβουμε στο κεφάλι του καθένα. Σαν επίλογο, να αναφέρουμε ότι το remaster δεν έχει τρομερές διαφορές από τον αρχικό ήχο, δε χρειαζόταν να κάνει και πολλά πράγματα άλλωστε.
8,5/10
Σταύρος Πισσάνος
stavrospissanos@yahoo.com
