Τέσσερα χρόνια μετά το “ObZen” και την εμπορική επιτυχία και αναγνώριση, ήρθε η ώρα των Σουηδών να κυκλοφορήσουν τον έβδομο δίσκο της καριέρας τους. Έλα, εντάξει, πες την αλήθεια. Και εσύ γέλασες και έκανες λογοπαίγνια με τον τίτλο του δίσκου. Ο «Koloss» των Meshuggah είναι ένας βαρύς, μαρμάρινος και καλοσμιλεμένος … δίσκος. Ορίστε. Μόλις το έκανα και εγώ. Πέρα από την πλάκα προετοιμαστείτε να σας γυρίσει το κεφάλι, να βγουν αφροί από τα αυτιά σας και σαν να μην έφταναν αυτά, να παρακαλάτε και γι’ άλλο. Υπάρχει το σήμα κατατεθέν της μπάντας, δηλαδή περίεργα μετρήματα, σπασίματα, jazz στοιχεία και φυσικά αυτός ο βαρύς ήχος που έρχεται από τις 8χορδες. Μπορεί να είναι οι εμπνευστές για όλη αυτήν την τάση του djent και πολλά συγκροτήματα να τους έχουν αντιγράψει, άλλοι με επιτυχία και άλλοι όχι, αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν επαναλαμβάνονται και συνέχεια ψάχνουν για κάτι καινούριο. Ο δίσκος ανοίγει με το αργόσυρτο αλλά τόσο βαρύ “I am Colossus” για να μπει έξυπνα στο πιο γρήγορο “The Demon’s Name Is Surveillance”. Γενικότερα ο δίσκος έχει πολλά αργά σημεία. Κλείνει απίστευτα σαν rollercoaster συναισθημάτων, με το πιο ambient και post κομμάτι “The Last Vigil“. Για το πόσο καλοί μουσικοί είναι όλοι τους δεν θα το αναφέρω καν, αλλά θέλω να πω για τον κύριο Kidman και την αψεγάδιαστη και ώρες ώρες δαιμονική ερμηνεία του, ότι πραγματικά προσδίδει αρκετά στην τρέλα που λέγεται Meshuggah. Από τους καλύτερους δίσκους του 2012 και δεν είναι νωρίς. Ακούστε τον!
9/10
Tένια Λάρδα
