Ο δεύτερος δίσκος των Atlas Pain με πέτυχε να ταξιδεύω με το καράβι Χανίων-Πειραιά, και δεν ήταν καθόλου τυχαία σύμπτωση. Το folk metal που παίζουν διακατέχεται από πειρατικά στοιχεία που όπως ανακάλυψα δε θα μπορούσαν να λείπουν και απ’ τη σκηνική παρουσία τους. Αναπόφευκτα συγκρίθηκαν κατευθείαν στο μυαλό μου με τους Alestorm που ίσως εδώ στην Ελλάδα να μην τους θεωρούμε τόσο μεγάλο όνομα αλλά στο εξωτερικό γίνεται πανικός όπου παίζουν. Πάμε όμως να δούμε τι έχει να μας δώσει το “Tales Of A Pathfinder” και αν άξιζε η σύγκριση.
Με ένα επιβλητικό συμφωνικό intro και με τη φωνή του τραγουδιστή, που μου θύμισε τον πειρατή του Μπομ Σφουγγαράκη, μας καλωσορίζουν και άμεσα μας βάζουν στο κλίμα με το καταιγιστικό “The Moving Empire” με τις όμορφες μελωδίες, τα brutal φωνητικά και το πιασάρικο ρεφρέν. Επόμενο το “Hagakure’s Way”, όπου οι ταχύτητες πέφτουν ελαφρώς και εμφανίζονται τα χορωδιακά φωνητικά στο επίσης ταξιδιάρικο ρεφρέν. Εικόνες από μάχες πειρατικών καραβιών με κανονιοβολισμούς να φτιάχνουν μια πολεμική ατμόσφαιρα είναι αυτές που μου έρχονται σχεδόν σε όλη τη διάρκεια της ακρόασης χωρίς απαραίτητα να βρίσκεται στιχουργικά εκεί όλος ο δίσκος. Απ’ τις αδιάφορες στιγμές είναι τα “Odaublegur” και “Kia Kahu”. Εν αντιθέσει στο “Baba Jaga” βρίσκεσαι μεθυσμένος στην ταβέρνα να ανεμίζεις το σπαθί σου χορεύοντας. Πολύ όμορφη σύνθεση και το “Shahrazad” με λίγο πιο doom gothic φωνητικά και μελαγχολική διάθεση. Κλείνοντας με το 11λεπτο “Homeland” θα έλεγα ότι πιο πολύ κουραστικό είναι σαν κομμάτι, παρά μια μεγαλεπήβολη σύνθεση που μάλλον ήθελαν να πετύχουν.
Συνολικά, οι Atlas Pain παραδίδουν μια άρτια κυκλοφορία με πολύ καλή δουλειά στα πλήκτρα, στις μελωδίες και την συνολική ατμόσφαιρα. Τα κιθαριστικά μέρη έρχονται σε δεύτερη μοίρα κάτι που δεν είναι απαραίτητα κακό αλλά δεν είναι τόσο του γούστου μου θα έλεγα. Τέλος, πιστεύω ότι αξίζουν την προσοχή των folk metal οπαδών, χωρίς όμως να είναι το ίδιο ενδιαφέρον για τους υπόλοιπους.
6/10
Νίκος Δρακόπουλος
[email protected]
