Δεύτερο άλμπουμ και για τους Ιταλούς Female-fronted Symphonic Metallers (μαλακία όρος αν θέλετε την γνώμη μου) Elegy Of Madness οι οποίοι επιστρέφουν μετά το “The Bridge Of Sighs” του 2009. Πέντε χρόνια λοιπόν μετά το ντεμπούτο άλμπουμ τους θα περίμενε κάποιος να παρουσιάσουν μια δουλειά τέλεια σε όλα της. Και όντως έτσι είναι. Καλογυαλισμένη παραγωγή, όμορφα μελωδικά κομμάτια, brutal και καθαρές φωνές που αναμιγνύονται με επιτυχία, η οπερετική φωνή της Anja δεν χάνει πουθενά, τα όργανα το ίδιο, το θεματικό του άλμπουμ έχει να κάνει με την σκλήρυνση κατά πλάκας, την βία κατά των γυναικών και την καταστροφή του περιβάλλοντος. Όλα πολύ όμορφα και όπως είπα σχεδόν τέλεια. Το θέμα είναι ότι καμιά φορά το τέλειο, το άψογο δεν σημαίνει και πολύ καλός δίσκος. Δυστυχώς, εμένα προσωπικά μου φαίνονται όλα στημένα, άνευ χρώματος και συναισθήματος και θεωρώ πως αποτελεί άλλο ένα δίσκο female fronted Symphonic metal του σωρού, ο οποίος δεν θα αφήσει κανένα αντίκτυπο, εκτός ίσως στους λάτρεις του είδους. Από την βαρεμάρα, για να τα λέμε έξω από τα δόντια, γλιτώνουν κομμάτια όπως τα εξαιρετικά “Red dust”, “Brave Dreams” και “21st March” ενώ τα υπόλοιπα είναι απλά καλά. Τίποτα ιδιαίτερο και ξεχωριστό. Κάτω απο τη βάση δεν παίρνει με τίποτα, απλά θεωρώ ότι αν είχαν λίγο περισσότερο συναίσθημα, λίγο τσαγανό βρε παιδί μου, ο δίσκος θα πέταγε. Μόνο για fans του είδους.
6/10
Κωνσταντίνος Καραγεώργος
