Πάντα είχα ανάμεικτα συναισθήματα για τα προσωπικά δημιουργήματα του “mighty” Max, εννοείται φυσικά μετά την αποχώρηση του από τους Sepultura, είτε αυτά λέγονταν Soulfly είτε Cavalera Conspiracy. Όσων αφορά τους Soulfly τουλάχιστον, επειδή αυτούς είναι που αφορά αυτή η κριτική, τα πρώτα τρία άλμπουμ, “Soulfly”, “Primitive” και “3” δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασαν, με το “Prophecy” άρχισα να τους συμπαθώ, ενώ με το “Dark Ages” άρχισα να ελπίζω σε μια ολική επαναφορά του Max σε παλιά, δοξασμένα μεγαλεία. Με τον Max όμως να βαραίνει από άλμπουμ σε άλμπουμ, αγγίζοντας αν θες τα όρια του deathcore, οι ελπίδες μου εξανεμίστηκαν και η αναμονή του “Savages” απλά ταυτίστηκε με την αναμονή ενός ακόμη βαρύτερου άλμπουμ, άλμπουμ που θα διέσχιζε πλέον τα όρια του deathcore και ενδεχομένως θα έφτανε στα όρια του gore ή του grind, ειδικότερα όταν ανάμεσα στις, κλασσικές πια, συμμετοχές διάσημων καλλιτεχνών του άλμπουμ βρίσκεται και το όνομα του γνωστού από την θητεία του στους Napalm Death, Mitch Harris. Λάθος μου… Το άλμπουμ ξεκινάει σε mid tempo ρυθμούς με το πρώτο επίσημο single του δίσκου με την ονομασία “Bloodshed”, ένα τραγούδι που o Max μοιράζεται τα φωνητικά με τον μικρό του υιό Igor και δίνει το έναυσμα για αυτό που ακολουθεί. “Cannibal Holocaust” και ο σβέρκος ακουμπάει το πάτωμα, με τον Marc Rizzo να ακούγεται μαγικός όπου του δίνεται η ευκαιρία. Στην συνέχεια άλλο ένα mid tempo κομμάτι, “Fallen” με την συμμετοχή του Jamie Hanks (Ι Declare War) στα φωνητικά και αυτό με την σειρά του, δίνει θέση στο δεύτερο πιο μεγάλο κομμάτι του δίσκου, με ίσως τον πιο περίεργο τίτλο που θα μπορούσα να συναντήσω, “Ayatollah of Rock ‘n Rolla”. Το τραγούδι αυτό απλά γαμάει κατά την προσωπική μου άποψη, η συμμετοχή του Νeil Fallon (Clutch) απλά το κάνει καλύτερο και σίγουρα θα γίνει αφορμή για πάρτι στο moshpit. Φυσική συνέχεια με το “Master of Savagery”, ίσως το καλύτερο τραγούδι του δίσκου μαζί με το “El comegente”ένα τραγούδι προϊόν συνεργασίας του Cavalera με τον Campos και τον Max να “γκαρίζει” στην μητρική του γλώσσα. Απίστευτο κομμάτι το οποίο συναντάς αμέσως μετά τα “Spiral”, “Violence” και “K.C.S.”. με την συμμετοχή του Mitch Harris που αναφέραμε και πιο πάνω. Το άλμπουμ κλείνει με το κομμάτι “Soulfliction” ένα κομμάτι που δεν μου έκανε κάτι να σας πω την αλήθεια αλλά αυτό δεν με εμπόδισε από το να το ακούσω μέχρι το τέλος και στην συνέχεια να ξαναπατήσω το play για να ξαναπαίξει το άλμπουμ από την αρχή. Με το “Savages” ο Cavalera μοιάζει να γυρνάει στις μέρες που οργίαζε με τους Seps, αφήνοντας στην ατμόσφαιρα μια μυρωδιά από το 1996 και ενδεχομένως κάτι που θυμίζει μια φυσική αν θες συνέχεια, το επόμενο βήμα ίσως, μετά το “Roots”, χωρίς όμως να προδίδει αυτό το χαρακτηριστικό groove ήχο που τον έκανε γνωστό. Καταραμένες ρίζες…
8/10
Kωνσταντίνος Καραγεώργος
