Έχουν περάσει ήδη τρία χρόνια από τότε που είχαμε πάθει την πλάκα μας στο άκουσμα του “In The Passing Light Of Day”. Ακούγοντας κανείς το “Panther”, το μόνο που μπορεί να του προσάψει είναι ότι πρόκειται για μια ακόμα ασυμβίβαστη κυκλοφορία από τους Pain Of Salvation, αφού δεν μπορεί να ενταχθεί σε νόρμες και καλούπια. Μπορεί πλέον να αποτελούν παρελθόν από τις τάξεις του σχήματος οι Ragnar Zolberg (Sign, ex-Sólstafir) και Gustaf Hielm (Non–Human Level, Tiamat) σε κιθάρα και μπάσο αντίστοιχα, όμως το κενό του πρώτου καλύφθηκε από την επιστροφή του Johan Hallgren μετά από ένα εξαετές διάλλειμα.
Για ακόμα μια φορά ο Daniel Gildenlöw παρουσιάζει ένα concept album στο ύφος των “Remedy Lane”, “The Perfect Element I” και “Scarsick”, το οποίο ερευνά τις συγκρούσεις και αντιφάσεις μεταξύ των λεγόμενων κανονικών ανθρώπων και εκείνων που λειτουργούν εντελώς διαφορετικά λόγω κάποιας διαταραχής. Σε αυτό συνέβαλε το γεγονός ότι ο ίδιος διεγνώσθη με Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής/Υπερκινητικότητας (ΔΕΠΥ) ή Attention-Deficit Hyperactivity Disorder (ADHD) στα αγγλικά αν προτιμάτε, κάνοντας τον (ακόμα) πιο ευαίσθητο ως προς τις κοινωνικές ομάδες αυτές, κάνοντας λοιπόν το “Panther” έναν δίσκο εξύμνησης των προσωπικών του δαιμόνων και ανησυχιών.
Εκεί είναι λοιπόν που έρχεται και παρουσιάζει και εξερευνά εν ολίγοις αυτές τις σκέψεις, τους φόβους και τις απογοητεύσεις εν μέσω συνθέσεων του, οι οποίες είναι από τις πλέον απαιτητικές και ιδιαίτερες που έχει συνθέσει ποτέ. Σε συνδυασμό με τις φωνητικές του ερμηνείες, η εξιστόρηση αυτών παίρνει άλλη διάσταση. Εκεί φανερώνει τον δρόμο της απόλυτης λυρικότητας που άρχισε να εμφανίζεται στα “Road Salt Part One” (2010) και “Road Salt Part Two” (2011).
Μουσικά τώρα, ο δίσκος αυτός έχει επικεντρωθεί πάρα πολύ σε synths και effects που δημιουργούνται γύρω από αυτά, δίχως όμως να υποβαθμίζουν σε ποιότητα και ποσότητα το συνολικό έργο. Αυτά είναι που το ορίζουν όμως, κάτι που επιδιώκει από το “Scarsick” μέχρι σήμερα ο Daniel Gildenlöw. Άλλωστε ο όρος progressive metal αποκτά σάρκα και οστά χάρη σε κάτι τέτοιους δίσκους αποκτά νόημα.
Δεν υπάρχει λεπτό μέσα στο δίσκο που να είναι ανίερο και να σου προκαλεί βαρεμάρα. Το άκρως αντίθετο. Είσαι σε μια διαρκή έκσταση και κρέμεσαι από κάθε νότα και κάθε ερμηνεία. Πολλοί θα αναρωτηθούν αν είναι κατώτερο ή ανώτερο από τον προκάτοχο του, το “In The Passing Light Of Day”. Θεωρώ λοιπόν ότι είναι ισάξια.
Στο “Panther” δε, για τους δικούς του λόγους δεν μπορώ να βρω κομμάτι να ξεχωρίσω. Από το εναρκτήριο “Accelerator” έως και το “Icon”, το οποίο διαρκεί δεκατρία λεπτά και κλείνει το δίσκο, υπάρχει τόση πολύ έμπνευση που αναρωτιέσαι πώς το κάνει. Πώς γράφει τόσο συγκροτημένους δίσκους και με τρομερή ροή ανάμεσα στα κομμάτια. Η αποθέωση σε έναν τέτοιο δίσκο είναι απλά κάτι το φυσικό.
9/10
Νίκος Σιγλίδης
[email protected]
