Δεύτερο album για την μουσική ένωση του αγαπημένου Marc Boals και του Olaf Thorsen, κοινώς γνωστών και ως Shining Black. Δύο χρόνια λοιπόν μετά το ντεμπούτο album της συνεργασίας τους, επιστρέφουν με το “Postcards From The End Of The World”. Ο δίσκος περιλαμβάνει στρογγυλά δέκα κομμάτια τα οποία κινούνται σε πάρα πολύ βατές και εύκολες χρονικά διάρκειες. Η συνολική κατεύθυνση του δίσκου μουσικά, είναι περισσότερο δυστυχώς για εμένα προς το AOR, με κάποια πιο heavy ξεσπάσματα και hard rock πινελιές.
Η φωνάρα του Marc Boals δεν χωράει κριτική. Ο άνθρωπος έχει τραγουδήσει έπη, έχει παίξει με τέρατα και γενικά δεν έχει κακές στιγμές ως προς το ποσοστό που του αναλογεί. Πάντοτε πλούσιος, με όμορφες μελωδίες και πανέμορφες ερμηνείες. Και πραγματικά όλα τα παραπάνω τα χαρίζει απλόχερα στο “Postcards From The End Of The World”. Απολαυστικότατος, με την τόσο χαρακτηριστική χροιά του, αποτελεί διαμάντι για κάθε σχήμα και project στο οποίο υπογράφει με την συμμετοχή του.
Τα ίδια σε γενικές γραμμές μπορώ να πω και για το παίξιμο του φίλτατου Olaf Thorsen. Πάρα πολύ ωραίο, μεστό παίξιμο. Εκφραστικότατα solos και μεγάλες μελωδίες, όπου δε τα riff τείνουν να σκληρύνουν, ανοίγει αυτόματα όλη η σύνθεση και αποκτά διαφορετική οντότητα. Εκεί εντοπίζεται το μεγαλύτερο πρόβλημα κατά την γνώμη μου. Παρότι ξεχώρισα κάποια κομμάτια, όπως τα “Higher Than The World”, “We Are Death Angels”, “Summer Solstice Under Delphi’s Sky” για παράδειγμα, στο σύνολο του ο δίσκος κατά κάποιο τρόπο πέρασε και δεν μου άφησε κάτι ιδιαίτερο. Ευχάριστα μεν, χωρίς κάποια φοβερή εντύπωση δε.
Προς αποφυγή παρεξήγησης, ο δίσκος είναι εξαιρετικός σε κάθε επίπεδο. Πολύ σωστό songwriting, πολύ σωστή απόδοση από όλους του εμπλεκόμενους, καλογυαλισμένη κρυστάλλινη παραγωγή, εύπεπτα και εύκολα κομμάτια. Αλλά με κάποιον παράξενο τρόπο, φέρει σχεδόν όλος ο δίσκος την “στάμπα” της εταιρείας. Την μυρωδιά, την υφή, το χρώμα που έχουν όλες μα όλες οι παραγωγές της Frontiers που έχουν πέσει στα αυτιά μου και περάσει από τα χέρια μου τον τελευταίο χρόνο τουλάχιστον. Και είναι πραγματικά κρίμα. Γιατί αφήνει την αίσθηση ενός σταθερού πυρήνα εξωτερικών/εσωτερικών συνθετών οι οποίοι βάζουν το χέρι τους σε κάθε all star project της εταιρείας, με αποτέλεσμα να “ακυρώνονται” τόσο οι συμμετέχοντες και να ακούγονται όλοι «προκάτ» και ίδιοι. Και με λυπεί αυτό πραγματικά.
Παρόλα αυτά, όπως προείπα, το “Postcards From The End Of The World” είναι ένας άρτιος από κάθε άποψη δίσκος αν το δούμε ψυχρά. Σε εμένα απλά φάνηκε ολίγον τι “αδιάφορος” και πέραν κάποιων στιγμών που ανέφερα πιο πάνω, δεν θα επιστρέψω σε αυτόν. Δεν μου έμεινε και τίποτα δηλαδή και να ήθελα, προκειμένου να επιστρέψω. Αγαπώ πολύ τον Marc Boals και αν κάτι δίνει μια παραπάνω “νότα” στον δίσκο είναι αυτός ξεκάθαρα. Μέχρι την επόμενη «προκάτ» κατασκευή…
7,5/10
Κωνσταντίνος Μάρης
[email protected]
