Μάλλον βρίσκομαι μπροστά σε μια μεγάλη ανακάλυψη για μένα. Πιθανότατα βρήκα την καινούργια μου αγάπη. Αισθάνομαι βέβαια πως έχασα αρκετό χρόνο καθώς οι Gnaw their Tongues υπάρχουν αρκετό καιρό τώρα, αλλά δεν πτοούμαστε! Με το λιώσιμο που θα τους ρίξω θα αναπληρώσω! Πως θα ακουγόταν αν επιχειρούσε κάποιος να περιγράψει μουσικά το ταξίδι του Δάντη καθώς πέφτει όλο και πιο βαθιά στη κόλαση; Πιστέψτε με, κάπως έτσι. Απαραίτητη προϋπόθεση παρόλα αυτά η κόλαση να αποτελείται από 5 σφαίρες. Όταν σε προηγούμενα reviews χτυπιόμουν αναζητώντας κάποιου είδους πρωτοτυπία, δεν φανταζόμουν ότι θα έπεφτα πάνω σε κάτι τέτοιο. Πρόκειται για one-man project και στο info sheet αναφέρεται πως παίζουν black metal. Λάθος. Έχουμε να κάνουμε με ένα ταξίδι στους εφιάλτες του δημιουργού μέσα από τοπία ήχων (ούτε καν μουσικής, πόσο μάλλον metal), noise παράνοια και μπόλικο λιώσιμο στο πολυαγαπημένο ‘Silent Hill’. Επιπλέον, η φωνή εδώ χρησιμοποιείται περισσότερο σαν κάτι που δένει με το υπόλοιπο σύνολο παρά σαν lead όργανο, πράγμα εξαιρετικά σπάνιο έως και ανύπαρκτο σε οποιοδήποτε άλλο σχήμα. Πολύ πολύ προτεινόμενο σε άτομα με ορθάνοιχτα αυτιά και διάθεση για πειραματισμό με τα ακούσματά τους, εντελώς ακατάλληλο για τον τυπικό μεταλλά οποιουδήποτε είδους. Brilliant! Για μένα…
9/10
Αγγελική Καπίρη
