Μετά από τέσσερα χρόνια σιωπής, οι Άγγλοι The Prophecy κυκλοφορούν το ‘Salvation’, το τέταρτο full length άλμπουμ τους. Όντας ένα αρκετά αναγνωρισμένο doom metal σχήμα, έχοντας παίξει μαζί με ονόματα όπως οι My Dying Bride, Morgion και Mourning Beloveth στην Ευρώπη και την Αμερική αλλά και περιοδεύσει επίσης σε αρκετές άλλες περιοχές ανά τον κόσμο, το νέο τους άλμπουμ δε θα περίμενα (και δε θα έπρεπε) να είναι τίποτα λιγότερο. Το ύφος τους είναι, πλέον, καθ’ όλα κατασταλαγμένο σ’ έναν πιο ατμοσφαιρικό πυρήνα, χωρίς σπασμωδικά ξεσπάσματα οργής, και τα υπάρχοντα ξεσπάσματα να είναι αρκετά ήπια ώστε να μην ‘ξυπνούν’ τον ακροατή απότομα από την νιρβάνα της ψυχικής κατάπτωσης που, ως επί το πλείστον, προκαλούν τα – αρκετά μεγάλης διάρκειας- κομμάτια του ‘Salvation’. Οι επιρροές από Katatonia, My Dying Bride και Paradise Lost ενυπάρχουν με σχετική ευκρίνεια, μιας και, όπως και να το κάνουμε, το trademark του όλου καταθλιπτικού σκηνικού τους ανήκει δικαιωματικά, ωστόσο για το είδος που παίζουν, οι The Prophecy επιτυγχάνουν να ενσωματώνουν στη μουσική τους ορισμένα δικά τους, πρωτότυπα στοιχεία. Ηχητικά σας προετοιμάζω για μινιμαλιστικά κιθάριστικά riffs πάντα σε mid tempo, όπως απαιτεί το doom, ως βασικό ατμοσφαιρικό στοιχείο, πλήκτρα με διακριτικά χορωδιακά ή πιάνο σε ορισμένα σημεία, πολλή clean και ακουστική κιθάρα, ‘βαθύ’ και μονότονο drumming, και συνδυασμό καθαρών φωνητικών με death. Σε γενικές γραμμές παρατηρείται έντονη μελωδικότητα με αρκετές επαναλήψεις, ιδιαίτερα όσον αφορά τις μελωδικές γραμμές των φωνητικών, και σχετική απλότητα στις συνθέσεις, καθώς ο ακροατής σε θα πρέπει να απασχολείται από οτιδήποτε το κραυγαλέο και να πραγματοποιεί απερίσπαστος το νοητικό μελαγχολικό του ταξίδι, χαρακτηριστικό το οποίο ως ένα σημείο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως psychedelic. Όσο για τη διάθεση ενός doom άλμπουμ, πιστεύω είναι περιττό να αναφέρω πως δεν έχει και το πιο upbeat ύφος που έχετε συναντήσει, ενώ η θεματολογία των στίχων του αφορά την ανυπόφορη ρουτίνα της ζωής του σύγχρονου ανθρώπου, την απελπισία που προκαλεί και τις προσπάθειες απελευθέρωσης. Τέλος, αν και μπορώ να πω πως δεν το βρήκα αριστουργηματικό, και σίγουρα όχι καινοτόμο, θεωρώ πως έχει σίγουρα καλά στοιχεία. Για όσους αγαπάνε το doom σίγουρα πρόκειται για πολύ ενδιαφέρον άκουσμα.
7.5/10
Μαριάνθη Μακροπούλου
