Παίζει αρκετά η Βραζιλία τον τελευταίο καιρό αλλά όχι πάντα με τα ίδια θαυμαστά αποτελέσματα. Οι Harllequin κατάγονται από το Σάο Πάολο και αυτή είναι η 2η δισκογραφική απόπειρα τους, μετά το “Archangel Asylum” του 2008. Πίσω από το μικρόφωνο βρίσκουμε και τον Mario Linhares που στα 90’s τραγουδούσε στους αξιόλογους συμπατριώτες του Dark Avenger. Σε τούτο το album το συγκρότημα προσπαθεί να παντρέψει power, thrash και progressive ήχους, το κλασσικό με το μοντέρνο. Δυστυχώς αποτυγχάνει πανηγυρικώς! Συνονθύλευμα από ιδέες που δεν κολλάνε μεταξύ τους και παραφορτωμένα τραγούδια ενώ οι υπερβολές του Linhares χαντακώνουν ακόμα περισσότερο το τελικό αποτέλεσμα. Κακή και η παραγωγή που δεν βοηθάει καθόλου πραγματικά και με τα drums να ακούγονται τζούφια σε πολλά σημεία. Τα μόνα άξια αναφοράς είναι τα solos που είναι βιρτουόζικα και καλοπαιγμένα. Κρίμα πραγματικά γιατί εκτελεστικά η μπάντα φαίνεται να είναι σε πολύ ψηλό επίπεδο αλλά το κυνήγι για εντυπώσεις, την ρίχνει στον βούρκο της μετριότητας και ακόμα πιο κάτω.
3/10
Παναγιώτης Αποστολόπουλος
