Μετά από συνολικά 26 χρόνια αποχής, ο David Roberts επέστρεψε τελικά στη δισκογραφία το 2008, με ένα album που ο τίτλος του δε θα μπορούσε να είναι πιο χαρακτηριστικός. Εδώ έχουμε λοιπόν τη δεύτερη δουλειά του Καναδού, Better Late Than Never, η οποία σαφώς και είναι διαφορετική από το τελευταίο All Dressed Up του ’82. Η πιο φρέσκια παραγωγή θεωρείται δεδομένη, ενώ οι συνθέσεις ακολουθούν τα εποχιακά standards. Και αυτό ακριβώς είναι ο λόγος που υστερεί ο δίσκος. Πλέον έχει χαθεί η πρωτοτυπία που υπήρχε τότε, επιλέγοντας να τραγουδάει, ως επί το πλείστον, μπαλαντοειδή κομμάτια που δυστυχώς κυμαίνονται στο γνωστό 80’s ύφος που δημιούργησαν μπάντες που επηρεάστηκαν από αυτόν. Όσο ειρωνικό και να ακούγεται αυτό, δεν παύει να είναι αλήθεια. Δε μπορώ, ας πούμε, να πειστώ ότι το Best Thing I Ever Had ή το Someone Else’s Song μπορούν να σταθούν επάξια δίπλα σε έπη όπως τα Boys Of Autumn και Wrong Side Of The Tracks. Για να μην ξεχάσω να αναφέρω τι μουσικάρες είχε τότε στο πλευρό του. Εδώ έχει καταφέρει να μαζέψει ένα τσούρμο άγνωστους, που μόνο με καθαρά εγκυκλοπαιδικές γνώσεις θα τους γνωρίζαμε. Θα μου πείτε ότι μέσα σε αυτά τα 26 ριμαδοχρόνια έχουν κάνει την εμφάνισή τους πάνω από 100 AOR μπάντες, οπότε δε μπορούμε να μιλάμε για πρωτοτυπία. Αυτός άλλωστε είναι -βάση λεγομένων του- και ο λόγος που έλειψε τόσο πολύ από το προσκήνιο. Αλλά τουλάχιστον κάποια blues στοιχεία (όπως το σαξόφωνο π.χ.) θα μπορούσε να τα είχε κρατήσει. Δεν το έκανε. Γι’ αυτό και το Better Late Than Never ποτέ δε θα καταφέρει να βγάλει την ταμπέλα “μία από τα ίδια”.
3/10
Χάρης Μπελαδάκης
