Πανέμορφο Neo-Prog (αλά Marillion δηλαδή) από Καναδά στο ύφος των αναγεννημένων Pallas και Pendragon με πολλές όμως δικές του ιδιαιτερότητες που θυμίζουν κράμα Prog Rock και Art Rock των μεγάλων Rush, Saga, Pink Floyd, Yes, Jethro Tull, Genesis, Journey και με ελάχιστες όμως αισθητές Prog Metal πινελιές κυρίως λόγο των κοφτερών κιθάρων σε διάφορα σημεία. Μεγαλύτερα ατού της κυκλοφορίας μακράν οι μελωδικές γραμμές κιθάρας και πλήκτρων. Παρόλο το έπος που ξετυλίγει μπροστά στον ανύποπτο ακροατή αυτός ο δίσκαρος ουσιαστικά μπορεί στα σημεία να είναι και από τις λιγότερο καλές δουλειές της μπάντας κατά τη δεύτερη περίοδο της (όταν πλέον σταμάτησαν να AORίζουν), με το προηγούμενο δίσκο της, το ‘One Among the Living’, να είναι ίσως ότι καλύτερο έχει βγάλει αλλά και ένας από top 20 Neo-Prog δίσκους όλων των εποχών. Εδώ όμως αν και δεν υπάρχουν τόσο πολύ πιασάρικα τραγούδια, οι συνθέσεις της μπάντας, η αρμονία και η ομοιογένεια που τις διέπει αλλά και τελικά η άνεση και η φυσικότητα με την οποία σερβίρονται είναι το κάτι άλλο. Σχεδόν εξωπραγματική τέλος κάνει όλη την προσπάθεια η πανέμορφη φωνή του τραγουδιστή, ο οποίος είναι τα τελευταία χρόνια και η φωνή των μεγάλων Yes. Ο δίσκος αρχίζει δυναμικά με το τσαμπουκαλεμένο ‘Pride’ που είναι και από τα πιο σκληρά κομμάτια του δίσκου αλλά και είναι και από τα πλέον προσεγμένα κομμάτια της μπάντας! Αν και 11 λεπτά κομμάτι όχι μόνο δεν κουράζει αλλά φαίνεται να μην έχει και αχρείαστο σημείο. Ίσως και το καλύτερο του δίσκου! Αγνή μεγαλοπρέπεια! Μετά από αυτό ακολουθεί μια τριπλέτα πολύ πιο χαλαρών κομματιών σε στυλ Pink Floyd (με αρκετές αναφορές και σε Beatles) τα οποία αν και έχουν πολύ δυνατές στιγμές και φαίνεται να ορίζουν τον ήχο της μπάντας δυστυχώς δεν έχουν τόσο αισθητή κορύφωση και εκ πρώτης όψεως φαίνεται να μην οδηγούν πουθενά και σίγουρα να μην εντυπωσιάζουν. Ωστόσο δώστε τους δυο-τρεις ακροάσεις ακόμα και η μεγαλοσύνη τους δε θα αργήσει να φανεί. Τα επόμενα δύο κομμάτια αρχίζουν να ξανανεβάζουν τα γκάζια σιγά σιγά και αποτελούν αμφότερα κομματάρες. Και όλο το παραμύθι οδηγάει στο άλλο μεγάλο (αλά Jethro Tull) έπος που κλείνει το δίσκο και ακούει στο όνομα ‘Another Day’. Άλλο γαργαντουικό κομμάτι μόνο 19 λεπτά σε διάρκεια που όμως κυλάει σαν νεράκι. Τελικώς μιλάμε για μία από τις καλύτερες Prog Rock κυκλοφορίες της χρονιάς απλά και ωραία! Όλοι οι καμένοι με το ιδίωμα τα αφήνουν όλα στην άκρη και τσεκάρουν!
9/10
Γιώργος “Kelenmar” Βασιλειάδης
