Πάντα έχω τις επιφυλάξεις μου όταν ένας καλλιτέχνης αποφασίζει να βγάλει ένα solo album στο οποίο συμμετέχουν πάρα πολλοί καλεσμένοι, ειδικά όταν αυτοί προέρχονται από διαφορετικά υποείδη της μουσικής μας. Συνήθως, το κάθε τραγούδι προσαρμόζεται στα μέτρα των μουσικών με αποτέλεσμα να ακούγεται κάτι με ποικιλία μεν, αλλά χωρίς συνοχή δε. Έτσι και ο Ουαλός κιθαρίστας, διαχωρίζει αυτό το projectμε τους Phil Campbell And The Bastard Sons και μας λέει ότι τα γέρικα λιοντάρια ακόμα βρυχώνται.
Οι καλεσμένοι; Πάρα πολλοί. Πέρα από τους γιους του φυσικά, οι οποίοι συμμετέχουν και εδώ, κάθε τραγούδι έχει και διαφορετική σύνθεση.Το να τους γράψω όλους είναι ένα θεματάκι, οπότε πάμε να το δούμε από την αρχή μέχρι το τέλος. Το εναρκτήριο “Rocking Chair”είναι ακουστικό με μία southern rock αύρα. Ωραίο μεν, αλλά μέχρι εκεί. Το “Straight Up”που ακολουθεί έχει τον Rob Halford και μία ξεκάθαρη hard rock/heavy metal κατεύθυνση. Πολύ ωραίο το βασικό του riff, μόνο και μόνο που ακούς τον Metal God φτάνει και περισσεύει. Πιο «βρώμικο» το“Faith In Fire” με τον Ben Ward των Orange Goblin, ένα κομμάτι με ξεκάθαρη stoner προσέγγιση. Ο θρύλος Alice Cooper, αλλά και ο μπασίστας του Chuck Garrick,συμμετέχουν στο “Swing It”, μία up-tempo hard rock σύνθεση. Από τις καλύτερες στιγμές εδώ. Η απαραίτητη μπαλάντα έρχεται στο “Left For Dead”, με τον Nev McDonald των Skin να ηγείται. Πολύ όμορφη μελωδία σε ένα μελαγχολικό τραγούδι που ξεχωρίζει εύκολα από τα υπόλοιπα.
Και μετά την ηρεμία, η ένταση ανεβαίνει με το “Walk The Talk”στο οποίο ακούμε τον Danko Jones στη φωνή, τον Nick Oliver (Mondo Generator, ex-Kyuss, ex-Queens Of The Stone Age) σε μπάσο/φωνή και τον Ray Luzier (Korn, KXM) στα τύμπανα. Ένα σχετικά αδιάφορο alternative/stoner rock κομμάτι. Σε πιο κλασικούς rock ρυθμούς κινείται το “These Old Boots” με τον τεράστιο Dee Snider σε φωνή, τον Mick Mars στην κιθάρα και τον Chris Fehn (Slipknot) στα τύμπανα. Εύκολα στα τρία καλύτερα της κυκλοφορίας. Άλλο ένα up-tempo hard rock τραγούδι για τη συνέχεια, το “Dancing Dogs (Love Survives)”με τον Whitfield Crane των Ugly Kid Joe στα φωνητικά. Λίγο πριν το τέλος, το “Dead Roses”είναι άλλη μία μπαλάντα στην οποία πρωταγωνιστούν τα πλήκτρα. Πολύ ωραίο solo από τον Phil, ενώ εδώ ακούμε τον Benji Webbe (Skidred) στα φωνητικά και τον Matt Sorum (ex-Guns ‘N’ Roses, ex-Velvet Revolver) στα τύμπανα. Τέλος, το ορχηστρικό “Tears From A Glass Eye” είναι μία μικρή, ήρεμη σύνθεση που δεν κρατάει ούτε τρία λεπτά και εκεί αναλαμβάνει δράση ο Joe Satriani σε όλα τα όργανα.
Σε γενικές γραμμές, όπως θα διαβάσατε κιόλας αν δεν βαρεθήκατε, μιλάμε για πολλούς καλεσμένους. Διαφορετικές προσεγγίσεις σε κάποια κομμάτια, διαφορετικές ερμηνείες. Ένα απλά καλό rock album, το οποίο δεν είναι ισάξιο τις ιστορίας που κουβαλάνε οι μουσικοί που συμμετέχουν, ούτε καν ο ίδιος ο Phil με την τριανταετή και βάλε παρουσία του στους θρυλικούς Motörhead. Αξίζει πιστεύω να του αφιερώσετε μία ακρόαση, αλλά δεν θα σας μείνουν και πολλά.
5,5/10
Γιώργος Τερζάκης
