Κάπου, σε παλαιότερη κριτική, είχα αναφέρει πως όλο το ρεύμα του hard rock/AOR περνάει μια αναβίωση, μία δεύτερη χρυσή εποχή, κάτι που μήνα με τον μήνα νομίζω πως μου ενισχύεται σαν άποψη, τόσο λόγο της ποσότητας των κυκλοφοριών αυτού του ήχου, τόσο από παλαιότερους όσο και από νέους εκφραστές του, όσο και από την ποιότητα αυτών των κυκλοφοριών. Ακόμα ένα «καινούριο» project λοιπόν, μέσα σε αυτό το ηχητικό πλαίσιο, είναι και ο πρώτος προσωπικός δίσκος του τραγουδιστή των Degreed, Robin Red, ο οποίος και φέρει και το όνομά του.
Δώδεκα κομμάτια περιλαμβάνει το “Robin Red”, δώδεκα κομμάτια γραμμένα από τον ίδιο και τον κιθαρίστα των H.E.A.T., Dave Dalone, ο οποίος έχει αναλάβει και όλες τις κιθάρες του δίσκου καθώς και τα όποια synthesizers. Η χημεία των δύο παραπάνω μουσικών είναι ιδιαίτερα εμφανής, καθώς ο τρόπος με τον οποίο δένουν οι συνθέσεις με την φωνή και τις φωνητικές γραμμές, όπως επίσης και οι «πάσες» από την φωνή προς τις συνθέσεις γίνονται με έναν σχεδόν φυσικό, αβίαστο τρόπο, κάτι που επίσης προδίδει τριβή ως προς τα δυνατά σημεία και τον δύο. Μουσικά το album φλερτάρει με τα τέλη των 80s/αρχές 90s, φέρνοντας στο νου τις πιο εμπορικές και ίσως pop στιγμές των Foreigner όπως και των Bon Jovi και Bryan Adams σε σημεία. Ιδιαίτερα ευχάριστα, με πολύ όμορφη διάθεση, ευκολομνημόνευτα και με όση «αλητεία» χρειάζεται.
Η φωνή και η χροιά του Robin Red θα έλεγα πως είναι τουλάχιστον εξαιρετική, σίγουρα μια από τις καλύτερες του χώρου τα τελευταία χρόνια κατά την άποψή μου. Ο τρόπος που κυλάει ακόμα και στα πιο απαιτητικά σημεία είναι απολαυστικότατος. Το φυσικό σπάσιμο και η υποψία γρεζιού στις καταλήξεις του χαρίζει ποσότητες χρώματος στις ερμηνείες του. Η ειλικρίνεια στον τρόπο με τον οποίο τονίζει τις γραμμές, μια παράξενη «αλήθεια» στα γυρίσματά του. Οι μελωδίες είναι αυτό που πρέπει και χρειάζεται σε κάθε κομμάτι, πιασάρικες, εύκολες και άκρως ανεβαστικές. Πραγματικά σε ευχαριστεί η παρουσία και η ζέστη της χροιάς του, όπως και η φαινομενική απλότητά της. Μέσα σε όλα αυτά, βάλτε και το ότι έχει αναλάβει να παίξει και το μπάσο στον δίσκο, κάτι που φέρνει εις πέρας εξίσου καλά.
Θα ήταν ψέμα να πω πως η έντονη παρουσία του Dave Dalone δεν «διεκδικεί» την προσοχή από την φωνή. Δεν θέλω να μείνω τόσο στο συνθετικό μέρος, καθότι όπως είπα και παραπάνω, όλα τα κομμάτια είναι ευχάριστα και καλοστημένα. Στο θέμα των solos όμως τα πράγματα είναι λίγο πιο έντονα. Έντονος χαρακτήρας, μετρημένο και ζηγιασμένο παίξιμο, χωρίς όμως αυτό να στερεί κάτι, αντιθέτως δίνει αυτό που χρειάζεται και ζητάει το κάθε κομμάτι στο πλήρες, εξυπνα περάσματα, έξυπνες αρμονίες και δισολίες. Πρέπει να είμαι σωστός όμως γιατί το σύνολο θα ήταν κατά πολύ «φτωχότερο» χωρίς την συνεισφορά των Mats Eriksson και Joan Eriksson στα τύμπανα και πιάνο αντίστοιχα.
Καταλήγοντας, το προσωπικό ντεμπούτο του Robin Red είναι εξαιρετικό. Όλα τα κομμάτια είναι πάρα πολύ καλά, άξιες προσθήκες στην δισκοθήκη κάθε φίλου του είδους. Το μόνιμο μου πρόβλημα βέβαια με αυτή την σκηνή είναι το ότι ξεχωρίζω μονάδες και όχι σύνολα. Αυτό που εννοώ είναι πως, αν κάτι θα κρατήσω και θα ξεχωρίσω μέσα από τον δίσκο είναι η φωνή του ιδίου του Robin Red και όχι τον χαρακτήρα της μπάντας ή των κομματιών. Μπορώ να σκεφτώ τουλάχιστον πέντε διαφορετικά συγκροτήματα στα οποία θα μπορούσε να ανήκει το κάθε ένα από τα δώδεκα κομμάτια. Αυτό όπως προείπα, δεν καθιστά σε καμία περίπτωση αδιάφορα ή άσχημα τα ίδια τα κομμάτια, το αντίθετο. Απλά, αν κάτι μου έμεινε τόσο από αυτή την δουλειά, όσο και από άλλες παρεμφερείς, είναι η μονάδα και όχι το σύνολο. Αν αυτό είναι το ζητούμενο σε ένα προσωπικό δίσκο ενός τραγουδιστή, τότε ο στόχος επετεύχθει και με το παραπάνω στην περίπτωση του “Robin Red”.
8/10
Κωνσταντίνος Μάρης
constantinemaris@gmail.com
