Με το σημερινό κείμενο θα επιστρέψουμε και πάλι στο χώρο του metalcore, ανηφορίζοντας προς τα βόρεια και συγκεκριμένα στη Φινλανδία, όπου θα συναντήσουμε τους I At Last. Οι Φινλανδοί σχηματίστηκαν το 2019, αν και σχεδόν όλα τα μέλη της μπάντας έπαιζαν και πριν μαζί σε ένα άλλο metalcore συγκρότημα (από το 2010), το οποίο διαλύθηκε όταν ένα βασικό μέλος παραιτήθηκε. Πέρσι, κυκλοφόρησαν ένα τραγούδι ως single, το “Mother”, ενώ στις αρχές του χρόνου βγήκε το δεύτερο single για το κομμάτι “Wake”. Τώρα οι Φινλανδοί μας παρουσιάζουν το πρώτο τους EP, πέντε κομματιών, με τίτλο “Magenta”.
Ξεκινώντας την ακρόαση, τα πράγματα δεν πάνε ακριβώς όπως θα περίμενε κανείς σε έναν metalcore δίσκο, αφού το εισαγωγικό “Lillian” είναι μια αργή sythwave/retrowave σύνθεση, με καθαρά φωνητικά, που θυμίζει συγκροτήματα όπως οι Gunship και Dynatron (μη νομίζετε, κι εγώ ρώτησα άτομο που ασχολείται με αυτή τη σκηνή, ώστε να δώσω ένα παράδειγμα μήπως κάποιος από εσάς γνωρίζει και καταλάβει). Από εκεί και πέρα, όμως, έρχεται το χάος. Με την καλή έννοια.
Και αυτό γιατί οι επόμενες τρεις συνθέσεις είναι ως επί το πλείστον βαριές, με τα τύμπανα να είναι καταιγιστικά και να δίνουν πόνο συνεχώς, χωρίς να έχει σημασία αν οι ταχύτητες είναι αργές ή γρήγορες. Ένα άλλο στοιχείο που συμβάλλει στη γενικότερη βαρύτητα του δίσκου είναι τα φωνητικά, τα οποία είναι βαθιά και φωναχτά και βγάζουν απίστευτη ένταση, λες και πιάνουν τον ακροατή από το πέτο και τον ταρακουνάνε για να ξυπνήσει.
Το τελευταίο κομμάτι, “From Within”, λειτουργεί ανάποδα αφού είναι στο μεγαλύτερο μέρος του πιο μελωδικό. Τα φωνητικά είναι το ίδιο βαριά και επιθετικά, αλλά γυρίζουν σε μελωδικά πολύ συχνότερα από ότι στα προηγούμενα τραγούδια. Και είναι σε αυτό το κομμάτι που οι κιθάρες και το μπάσο είναι πολύ πιο ευδιάκριτα και μπορείς και αντιλαμβάνεσαι τις μελωδίες και το παίξιμο πιο εύκολα και σε όλη τη διάρκεια, σε σχέση με τις άλλες συνθέσεις. Κάτι το οποίο οφείλεται στα τύμπανα και στα φωνητικά που είναι τόσο έντονα και βγαίνουν τόσο μπροστά που πολλές φορές κλέβουν την παράσταση.
Πάντως νομίζω πως το ατού του “Magenta” είναι πως πρόκειται για ένα δίσκο που έχει αρκετές εναλλαγές. Πέρα από το κυρίαρχο στοιχείο του metalcore, που σημαίνει in-your-face μουσική από τη μία και μελωδικά περάσματα από την άλλη, θα βρεθούν και κάποια πιο κλασσικά metal περάσματα, κάποια πιο hard rock riffs, μέχρι και black metal στιγμές με blast beats, αλλά και post-rock στενάχωρες μελωδίες. Οι I At Last δείχνουν την αγάπη τους προς το metalcore αλλά και προς τη μουσική γενικότερα, δημιουργώντας προσεγμένες συνθέσεις αποδεικνύοντας ότι ξέρουν και να γράφουν και να παίζουν. Από αυτό το πρώτο EP, φαίνεται πως οι Φινλανδοί θα έχουν μια φοβερή πορεία στο μέλλον.
7/10
Μίνως Ντοκόπουλος
[email protected]
