Σε τούτο τον μάταιο κόσμο που τα πάντα ισοπεδώνονται, υπάρχουν οι metal “οπαδοί” (άσχετοι και κοκορόμυαλοι κατ’ εμέ) που βγάζουν σπυριά και φλύκταινες στο άκουσμα των λέξεων Dream Theater. Φλύαροι, επιδειξιομανείς, μουσικοί χωρίς ουσία και άλλα τέτοια ωραία ξεστομίζουν για τη πάρτη τους. Υπάρχουν κι εκείνοι που τους εκτιμούν μουσικά αλλά χωρίς τη φωνή του James LaBrie η οποία παραείναι soft, poser και pop για τα γούστα τους. E, λοιπόν η αλήθεια είναι μία και βάλτε τη καλά στο μυαλό σας: Ο James είτε με το Θέατρο των Ονείρων, είτε με τη solo μπάντα του θα είναι πάντα εδώ και θα βουλώνει όσα στόματα τον αμφισβητούν. Όσοι είχατε ανατριχιάσει με τα “Mullmuzzler 2” και “Elements Of Persuasion” το ίδιο θα κάνετε και τώρα με το νέο αριστούργημα του Καναδού frontman και της παρέας του. Στο πλευρό του James βρίσκεται μια υπερμπάντα που αποτελείται από τους Matt Guillory (πλήκτρα; Dali’s Dilemma, Zero Hour, Explorers Club), Ray Riendeau (μπάσο; ex-Halford), Marco Sfogli (κιθάρες; ex-Mullmuzzler, ex-Magni Animi Viri, Creation’s End) και τον θεό drummer των Darkane, Peter Wildoer, ο οποίος έχει αναλάβει και τα brutal φωνητικά. Την παραγωγή επιμελήθηκε ο πασίγνωστος Jens Bogren έχοντας κάνει απίστευτη δουλειά σε όλους τους τομείς. Όσον αφορά τις συνθέσεις ποια να πιάσω και ποια ν’ αφήσω; Κάθε μια ξεχωριστά θα μπορούσε να λειτουργήσει ως single και σε αυτό βοηθά ότι όλες κυμαίνονται περίπου στα τέσσερα λεπτά. Εκείνο που προξενεί εντύπωση σε μένα τουλάχιστον, είναι ότι ο LaBrie βρίσκεται τριάντα περίπου χρόνια στη σκηνή και παρόλα αυτά ακούγεται απίστευτα σύγχρονος, δεν έχει επαναπαυτεί στις δάφνες των κορυφαίων έργων που έχει τραγουδήσει, εξελίσσεται, ψάχνεται, πειραματίζεται με τα θαυμαστά αποτελέσματα που όλοι ακούμε σε κάθε νέα του δουλειά. Δεν ξέρω κατά πόσο θ’ αντέξω και άλλες συγκινήσεις με το νέο Theater και δεν πρόκειται να μπω σε άσκοπες συγκρίσεις όταν με το καλό κυκλοφορήσει. Αυτό που ξέρω είναι ότι το “Impermanent Resonance” είναι μια τεράστια ΔΙΣΚΑΡΑ (έτσι με τεράστια γράμματα για να γουστάρω) που θα κάνει κάποια “προοδευτικά” γατάκια να βγάλουν αφρούς απ’ την κακία τους. Ένας από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς και της δεκαετίας που διανύουμε. Έτσι απλά…
9/10
Παναγιώτης Παπαλεξόπουλος
